تما شا

به آسمان نگاه كن. اندكی ماه را بنگر. زیبایی اش را نثار زمینیان كن. به آنهایی كه كم آسمان را نگاه می كنند. زیرا هیچ وقت سرشان را بالا نمی گیرند تا ماه و ستاره ها را تماشا كنند. آن ها همیشه در فكر گرفتاریهای خود هستند و از عالم ملكوت بی خبرند.

اما تو اینطور مباش. فكرت را وسعت بده. لبخند بزن. به دنیا و به آسمان. شاید سهم تو از زندگی همین ماه و ستاره ها باشد و سهم آن هایی كه به آسمان نمی نگرند همان گرفتاریهایشان باشد. شعور و عقل هم خوب چیزی است. مگر می شود آدمی زیبایی ها را رها كند و فقط به مسائل زندگی خود، فكر كند. مگر می شود انسان خدا را رها كند و عالم ملكوت او را ننگرد. نه این صحیح نیست.

پیامبران آمدند تا ما سرهایمان را بالا بگیریم و به دنیاهای دیگر هم فكر كنیم و خالق این دنیاها را بشناسیم. نجواهای شبانه درباره خداوند ما را به عرش اعلاء می برد.

آنجاست كه ما حقایق زندگی را می بینیم . خداوند نیكوكاران را دوست می دارد زیرا فكر خوب را چراغ راه آنان قرار داده است كه خیلی ها از آن بی خبرند. دعا كردن بهترین راه نزدیك شدن به خداست.