میـقـات
بهوش ایدل كه میقات است اینجا
محل نفی و اثبات است اینجا
از اینجا ساز وحدت می شود ساز
از اینجا می شود پرواز آغاز
از اینجا باید آهنگ سفر كرد
یقین خویشتن را بارور كرد
محل نیت پاك است اینجا
مكان رشد ادراك است اینجا
اگر داری سر پیوند با دوست
برآر از دل خروش دوست یا دوست
در این ره گرچه بی شیب و فراز است
مكن وحشت توكل چاره ساز است
توكل بر خدای خویشتن كن
زجان اثبات حق و نفی من كن
برآ از چاه شب چون مهر خاور
زممكن رو بسوی واجب آور
چو غنچه جامه جان را قبا كن
صدف را از گهر دیگر جدا كن
چو عریان از وجود خویش گشتی
تهی از نخوت و تشویش گشتی
به آب توبه جان را پاك گردان
شكوفا غنچه ادارك گردان
صفا دادی چو بیرون و درون را
بخوان اناالیه راجعون را
حدیث مرگ قبل از مرگ این است
طریق وصل حق جویان چنین است
بگو یارب مرا ثابت قدم دار
به پاكی در دو عالم محترم دار
رهایم كن الهی از دو روئی
بده بر فطرتم آئینه خوئی
صفای صبح صادق بر دلم ده
به قرب خویش در دل منزلم ده
صفا چون یافتی شكر خدا كن
بدور از خویشتن شك و ریا كن
مبادا شعله شك بر فروزد
گل پاك یقینت را بسوزد
ز وسواس و ریا كاری بپرهیز
مكن این شعله را در خویشتن تیز
نگیرد تا غرورت دامن هوش
بحق رو كن بكن خود را فراموش
بریز از دیده اشك و های و هو كن
درون را چون برونت شستشو كن
چو بیرون و درونت پاك گردید
دلت روشن تر از افلاك گردید
بپوش احرام و ترك ما و من كن
بدست خود منیت را كفن كن
كفن كن خویش را بی خویش آنگاه
بر آر از پرده پر شور دل، آه
بگو یارب دگر كارم تمام است
بمن جز شوق وصل حق حرام است
قدم در دامن محراب بگذار
به سجده سر چنان مهتاب بگذار
پس آنگه لب زجام شوق تركن
خروشان نغمه لبیك سر كن
بگو لبیك یا معبود لبیك
مرا تنها توئی مقصود، لبیك
تالیف : احد ده بزرگی
