تبیان، دستیار زندگی
شهرها در بنگلادش، کشوری در جنوب آسیا، از جمعیت لبریزند. این‌جا و آن‌جا در پیاده روها و ویرانه‌ها، مردمی در چادرها و اقامت‌گا‌های نامرغوب زندگی می‌کنند. این چادرها و اقامت‌گاه‌های خیابانی، خانه هزاران کودک هستند. ...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

کودکان خیابانی از "زندگی در جنگل شهری" عکس گرفتند!

کودکان خیابانی از زندگی در جنگل شهری عکس گرفتند!

شهرها در بنگلادش، کشوری در جنوب آسیا، از جمعیت لبریزند. این‌جا و آن‌جا در پیاده روها و ویرانه‌ها، مردمی در چادرها و اقامت‌گا‌های نامرغوب زندگی می‌کنند. این چادرها و اقامت‌گاه‌های خیابانی، خانه هزاران کودک هستند.

کودکان خیابانی از زندگی در جنگل شهری عکس گرفتند!

بسیاری از این کودکان ناچارند هر روز ساعت های بسیاری را کار کنند تا خرج خودشان را دربیاورند. آن‌ها نه تنها از حق خود برای آموزش بی بهره‌اند، گاه محیط کار هم برای‌شان بسیار پرخطر می‌شود.

دیدن زندگی کودکان در این شرایط دشوار بود که دو موسسه هنری در بنگلادش را بر آن داشت تا با همکاری یونیسف، به فکربیفتند کاری برای این کودکان بکنند. آن‌ها، یک کارگاه آموزشی عکاسی ۵ روزه برای ۲۰ کودک کار و خیابانی که در داکار پایتخت بنگلادش و یکی دیگر از شهرهای بزرگ این کشور زندگی می‌کنند، و در پوشش برنامه های حمایتی یونیسف هستند، برگزار کردند. آن‌ها به دست هریک از کودکان دوربینی دادند تا از "زندگی در جنگل شهری" عکاسی کنند.

کودکان خیابانی از زندگی در جنگل شهری عکس گرفتند!

از عکس‌هایی که این کودکان با دید خود از شرایط زندگی به دور از آرامش و امنیت خود در شهرهای بزرگ و شلوغ گرفتند، نمایشگاهی برپا شد. نمایشگاهی با نام "زندگی در جنگل شهری".

چادنی اکتر، نوجوان ۱۴ ساله‌ای که در کارگاه شرکت کرده می‌گوید: "من اولش می ترسیدم. درباره عکاسی تقریبا هیچ چیز نمی‌دانستم. اما مربی به ما یاد داد که چطور باید عکس بگیریم و این که یک دوربین چطور کار می‌کند."

حسین ۱۲ ساله هم می‌گوید که: " دوست دارم از کودکانی که در خطر زندگی می کنند عکس بگیرم. بعضی از دوستانم کنار پیاده رو می خوابند. دوست دارم از بچه‌هایی که بطری ها را از روی زمین جمع می کنند یا بارهای سنگین جابه جا می‌کنند عکس بگیرم."

کودکان خیابانی از زندگی در جنگل شهری عکس گرفتند!

دوربین‌ها برای یک هفته در اختیار کودکان بود. آن‌ها نزدیک به ۲۸ هزار عکس گرفتند. عکس‌هایی که هرکدام، نشان‌دهنده بخشی از زندگی شخصی آن‌ها بود. از این میان، ۶۰ عکس برای قرار گرفتن در نمایشگاه برگزیده شدند. مربی‌ها به کودکان کمک کردند تا برای عکس‌های شان یادداشتی بنویسند و به این ترتیب نمایشگاه برپا شد.

عکس‌ها در داکار و باریسال شهر بزرگی در بنگلادش به تماشا گذاشته شدند. گاهی به شکل ثابت و گاهی هم به شکل سیار. برگزار کنندگان نمایشگاه‌، عکس ها را در وسیله های نقلیه کوچک و گاری‌ها و قایق‌ها گذاشتند و به محل زندگی خانواده ها و کودکان خیابانی بردند تا آن‌ها هم بتوانند آثاری که کودکانی مانند خود آفریده اند را ببینند و ستایش کنند.

منبع: کتابک

تنظیم: مریم فروزان کیا