چکامه عشق
پرچـــم سلطنت عشـــق، برافـــراشـــــت حسیـــن عـــشق حق را به سر از، عالم ذر، داشت حسین
كـــس نكـــردى، چـو حسین، در ره حق جانبازى جـــاى جان، عشق خـــداونـد، به برداشت، حسین
یـــك دم از یـــاد خـــــــــداونـــد، نبـــودى غـــافل نالهها بود كه شب تا به سحـــر، داشـــت، حـسین
جز خدا هیچ نبودش، به نظر در همــــه عــــــمر همه گاه و همه جا، حق به نظر، داشــت، حسیــن
هستیش، عشق خدا بود و دگـر هیــــــچ نبــــــود آنچه را در همه عمر، بـــــه سر داشـــت، حـسین
عشق حق بود و حقیقت، به جـــز آن هیــچ نبود آنچه اندر دل و سر، شور و شـــرر داشـت حسین
جایگاهى كه در آن، وصل به معــشــــــوق شـــد كربـــــلا را همـــه آن، مدّ نظـــر داشـــت، حسیـن
جز شهادت دگر این وصـل نبــــــودش، مفهـــوم روز مـــولودش از این امر، خبـــر داشت، حسیـن
كربلا اكرم و اقدس بــــود از، كعــبــــــه یقـــیــن كه در آن، مأمن و مأوا و مقــــر داشـــت، حسیـن
هم بود مدفن هفـــــتاد و دو تـــن، زبـــده خـــلق كه زانصار و زاخـــوان و پـــسر داشــــت، حـسین
آرى اندر افق كـــــرب و بلا كــــــرد، غــــــروب آنچه همراه خود از، شمـــس و قمر داشت، حسین
شد شهید ره حـــق، با هــمه یـــاران عـــزیــــــز آشكـــارا بنـــمود، آنچـــه هـــنـــر داشـــت، حـسین
"فالى" این چامه به امید سروده اســت كه شاید بود او همچو غلامى كه بـــه در، داشـــت، حـس
منبع: سایت بنیاد اندیشه اسلامی
گروه دین و اندیشه تبیان
