قطعنامه کفتارها

به مناسبت سالگرد صدور قطعنامه 1948 تقسیم اراضی فلسطین

چند روز گذشته شصت و سومین سالگرد صدور قطعنامه 181 مجمع عمومی سازمان ملل متحد در رابطه با تقسیم اراضی فلسطین بود.

فلسطین از 1917 تا 1948 تحت قیمومت بریتانیا بود و شاید بتوان ادعا کرد قیمومت انگلستان بر این سرزمین با هدف اجرای پروژه صهیونیسم و ایجاد وطن ملی برای یهودیان در فلسطین بوده است. زیرا عملکرد حکومت نظامی انگلستان در فلسطین در حوزه اختیارات خود و قوه قهریه بر ایجاد این واقعیت اشاره می کند.

مسئله فلسطین‌ به مجرد تأسیس سازمان ملل توسط انگلستان به مجمع‌عمومی احاله شد. كمیته 11 نفره‌ای در خصوص موضوع فلسطین در نخستین نشست ویژه مجمع عمومی در آوریل 1947 تشكیل شد. مجمع‌ عمومی پس از دو ماه بحث داغ در دومین نشست عادی خود در 29 نوامبر 1947با دو سوم رای اکثریت بین‌المللی طرح سازمان ملل برای تجزیه فلسطین را تحت لابی های شدید بریتانیا به تصویب رساند.

رای گیری درباره قطعنامه

33 کشور به قطعنامه 181 سازمان ملل درباره تقسیم فلسطین رای موافق دادند که عبارت بودند از: استرالیا، بلژیک، بولیوی، برزیل، بلاروس، کانادا، کاستاریکا، چکسلواکی، دانمارک، جمهوری دومنیکن، اکوادر، فرانسه، گواتمالا، هائیتی، ایسلند، لیبریا، لوکزامبورگ، هلند، نیوزلند، نیکاراگوئه، نروژ، پاناما، پاراگوئه، پرو، فیلیپین، لهستان، سوئد، آفریقای جنوبی، اوکراین، آمریکا، شوروی، اروگوئه و ونزوئلا. در مقابل 13 کشور نیز به قطعنامه مذکور رای مخالف دادند که عبارت بودند از: افغانستان، کوبا، مصر، یونان، هند، ایران، عراق، لبنان، پاکستان، عربستان سعودی، سوریه، ترکیه و یمن.

همچنین 10 کشور آرژانتین، شیلی، جمهوری چین، کلمبیا، السالوادور، اتیوپی، هندوراس، مکزیک، انگلیس و یوگسلاوی نیز به این قطعنامه رای ممتنع دادند که حضور انگلستان در این دسته جای تعجب بسیاری در معاملات رایج بین المللی دارد. چرا که انگلستان خود این طرح را برای رای گیری به سازمان ملل برده بود. البته این تجب تنها در سایه روابط روی میز بین المللی قابل توجیه است نه در روابط  سیاسی زیر میزی.

مصوبات قطعنامه

این طرح برای پایان دادن به مناقشه اعراب و اسرائیل (مناقشه اعراب و یهودیان) در نظر گرفته شده بود و به عنوان سندی چهار بخشی به متن قطعنامه ضمیمه شد. همچنین برای انقضاء قیمومت، پیشرفت عقب‌نشینی  ارتش انگلستان و تعیین مرزهای میان دو دولت مواردی تدارك دیده شد.

این طرح شامل موارد زیر بود:

•   ایجاد دولتهای عربی و یهودی پیش از یكم اكتبر 1948.

•   تقسیم فلسطین به هشت بخش: سه بخش به دولت عربی و سه بخش به دولت یهودی داده می‌شد، بخش هفتم، شهر یافا محدوده‌ای عربی در قلمرو یهودی را تشكیل می‌داد.

•  رویه و ترتیبات بین‌المللی برای بیت‌المقدس به عنوان بخش هشتم، تحت مدیریت شورای قیمومت سازمان ملل انجام می‌پذیرد.

واکنش ها در رابطه با قطعنامه

مصوبات مجمع عمومی سازمان ملل متحد درباره فلسطین حتی با منشور سازمان ملل متحد نیز همخوانی نداشت. قطعنامه 181 سازمان ملل کاملا با اصول شکل‌گیری سازمان ملل متحد تعارض داشت؛ اصولی که بر اساس آن یک ملت در تعیین سرنوشت خود آزاد است ولی سازمان ملل از ملت فلسطین که این مسئله در ارتباط مستقیم با سرنوشتش بود، هیچ نظری نخواست. علاوه بر این، مفاد مصوبه 181 بیانگر ظلم آشکاری است که در حق مردم فلسطین روا داشته شد. بر اساس آن 45درصد از زمین‌های فلسطین به اقلیت مهاجر یهودی اعطا شد.‌ اقلیت مهاجری که تنها 7/31 درصد از جمعیت فلسطین را تشکیل می‌داد و تا آن زمان تنها 6/6 درصد از زمین‌های فلسطینی‌ها را با روش‌های مختلف تصاحب کرده بودند.

آژانس یهود به رغم نارضایتی از عدم توجه قطعنامه به مسایلی چون مهاجرت یهودیان از اروپا و محدودیت های سرزمینی اعمال شده بر دولت یهودی پیشنهادی، آن را پذیرفت. نمایندگان عرب به نشانه اعتراض دسته جمعی به تصویب این قطعنامه و محکومیت آن و نیز محکومیت برخی طرف هایی که با اعمال فشار و تهدید باعث تصویب قطعنامه تقسیم فلسطین شده بودند، از جلسه خارج شدند. اعراب فلسطینی با این توجیه كه قطعنامه ‌ناقض موازین مندرج در منشور سازمان ملل است با این طرح مخالفت كردند. آنها اعلام كردند كه مجمع‌ عمومی این طرح را در شرایط نامناسبی تصویب كرده و اعراب فلسطینی با هر طرحی كه متضمن تجزیه، جدایی یا تقسیم كشورشان باشد و یا اینكه حقوق و منزلت خاص و تبعیض‌آمیزی به یك اقلیت اعطاء نماید، مخالفت خواهند ورزید.

کشورهای عرب و مسلمان همسایه فلسطین نیز با طرح تجزیه مخالفت کردند. در کنفرانس صوفر و عالیه که به ترتیب در 6سپتامبر 1947 و 15-7 اکتبر سال 1947 برگزار شد، دولت‌های عربی تصمیم گرفتند که به مخالفت با پیشنهادهای کمیته بین?المللی مسئول پیگیری قضیه فلسطین بپردازند و نیرو و سلاح برای مردم فلسطین ارسال کنند و راه حل نظامی را در پیش گیرند. پس از آنکه کمیته عالی اعراب در سال 1947اعلام شورش در بیت‌المقدس کرد جامعه اعراب واکنش خشونت‌آمیزی نشان داده و دست به درگیری زدند که در نتیجه آن بسیاری از ساختمان‌ها و مغازه‌ها در آتش سوختند. با ادامه کشمکش‌های نظامی بین شبه‌ نظامیان فلسطینی و یهودی در فلسطین، حق سرپرستی انگلیس بر فلسطین در تاریخ 15می‌1948به پایان رسید در حالیکه یک روز پیش از آن تأسیس کشور اسرائیل اعلام شده بود. همسایگان عرب و ارتش‌های آنان (لبنان، سوریه، عراق، مصر، اردن، ارتش جهاد، ارتش آزادی‌بخش اعراب و اعراب محلی) بلافاصله پس از اعلام استقلال اسرائیل به این کشور حمله کردند، و متعاقب آن جنگ اعراب و اسرائیل در سال 1948 درگرفت. در نتیجه، طرح تجزیه فلسطین هیچگاه عملی نشد.

همچنان که قبلا اشاره شد صهیونیست ها تا قبل از سال 1947م. تنها توانستند 6/6 از خاک فلسطین را از طرق مختلف به دست آورند، اما بقیه سرزمین فلسطین طی جنگ های خانمان سوزی به اشغال صهیونیست ها درآمد. اولین جنگ تمام عیار صهیونیست ها با پشتیبانی کشورهای غربی در سال 1948 میلادی روی داد.  صهیونیست ها در این جنگ 78 درصد از خاک سرزمین تاریخی فلسطین را به اشغال خود درآوردند. کشتار های بی پایان رژیم صهیونیستی تا امروز ادامه یافته است و این کشور همچنان رویای اسرائیل بزرگ –از نیل تا فرات- را در سر می پروراند بدون آنکه بخواهد به این مطلب اشاره کند که نه تنها این رویا پوسیده است بلکه جسد خود این رژیم نیز در حال تبدیل شدن به مرده ای متعفن است.

پریسا چیذری

گروه جامعه و ارتباطات