خدای خود را شناخته ای؟

کتاب آفرینش را مطالعه کنید تا دلباخته شوید:

وَالَّذِی خَلَقَ الْأَزْوَاجَ كُلَّهَا وَجَعَلَ لَكُم مِّنَ الْفُلْكِ وَالْأَنْعَامِ مَا تَرْكَبُونَ  زخرف -12

لِتَسْتَوُوا عَلَى ظُهُورِهِ ثُمَّ تَذْكُرُوا نِعْمَةَ رَبِّكُمْ إِذَا اسْتَوَیْتُمْ عَلَیْهِ وَتَقُولُواسُبْحانَ الَّذِی سَخَّرَ لَنَا هَذَا وَمَا كُنَّا لَهُ مُقْرِنِینَ زخرف -13

وهمان كسى كه جفت ها را یكسره آفرید و براى شما از كشتی ها و دام ها [وسیله‏اى كه] سوار شوید قرار داد .

تا بر پشت آن[ها] قرار گیرید پس چون بر آن[ها] برنشستید نعمت پروردگار خود را یاد كنید و بگویید پاك است كسى كه این را براى ما رام كرد و[گرنه] ما را یاراى [رام‏ساختن] آن ها نبود.

**********

در حدیث است که رسول خدا (ص) از راهی می گذشت . ناگاه  به یک عرب بیابان گرد برخورد کرد و از او سوال کرد که خدای خود را چگونه شناخته ای؟ او فورا پاسخ داد:

یا رسول الله « البعره تدل علی البعیر و آثار الاقدام تدل علی المسیر افسما ء ذات اثراج و ارض ذات فجاج کیف لا تدل علی وجود اللطیف الخبیر. »

( فضله شتر که در راهی باشد دلالت می کند بر وجود شتری که از آن مسیر عبور کرده و اثر پا نشانه محل حرکت فردی است. آیا این آسمان با این برج های نورانی و زمین گسترده و پهناور به خدای با لطف و مهربان و آگاه به بندگان رهنمون نمی شود ؟)

حضرت از این استدلال اعرابی خشنود شدند و به یارانشان فرمودند: «علیکم بدین الاعرابی» ،

بر شما باد به دین اعرابی .

شیخ بهایی در شناخت پروردگار از چهره طبیعت چنین می گوید:

بلبل به چمن آن گل رخسار عیان دید                      پروانه در آتش شد و اسرار نهان دید

عارف صفت ذات تو در پیر و جوان دید                      یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید

و نیز

عـــاقل به قوانین خـرد راه تو پوید                      دیوانه برون از همه اســـرار تو جوید

تا غنـچـه نشکفته این باغ که بوید                     هر کس به زبانی صفت مدح تو گوید

بلبل به نواخوانی و قمری به ترانه