اجر حسین علیه السلام در قبال شهادت
محمد بن مسلم كه یكى از اصحاب اجماع است روایت مى كند: شنیدم امام باقر و امام صادق عـلیهمـاالسلام مـى فـرمـودند: بدرستـیكه خـداى تـبارك و تـعـالى در قـبال شهادت امـام حسین علیه السلام امامت را در فرزندان و ذریه او قرار داد و شفا را در تربتش و استجابت دعا را در نزد قبرش و زائر قبر حسین علیه السلام مدتى را كه می رود به زیارت تا برمی گردد جزء عمر او بحساب نمى آید.
محمد بن مسلم میگوید: به امام صادق علیه السلام عرض كردم : اینكه فرمودید، لطفى است درباره كسانى كه از ناحیه امام حسین علیه السلام به آنها میرسد (از فرزندانش كه امـامت به آنها میرسد و از زائرین كه ثواب زیارت را مى برند و بیماران كه از تربتش شفا مى یابند، پس خدا به شخص امام حسین در ازاء شهادت چه عوض میدهد؟
امـام صادق عـلیه السلام فرمود: خداوند متعال امام حسین را به پیامبران ملحق مى فرماید و در بهشت مـقـام و مـنزلت پـیامبر را دارد، سپس آیه 21 سوره طور را تلاوت فرمود: كسانیكه ایمان آوردند و ذریه آنها در ایمان از آن پیروى نمودند ذریه آنان را بایشان ملحق مى سازیم . 1
ارزش اعـمال انسان رابطه مستقیم با آثار عمل دارد هر عملى داراى اثر بیشتر باشد ارزش آن بیشتر است حسین علیه السلام با شهادت در راه خدا دین الهى را بیمه كرد و لذا خدا هم اجر و پـاداش مـستـمـر و طولانى به حسین عـطا مـى كند.
1 ـ امـامـت را در نسل او قرار مى دهد .
2 ـ خاك قبر حسین شفاى بیمارانى مى گردد كه از معالجه به پزشك مـایوس شده اند.
3 ـ دعـا در نزد قبر حسین مستجاب مى گردد.
4 ـ سفر زیارت از عمر زوار بحساب نمى آید.
پس خداوند تبارك و تـعـالى حكایت شهادت حسین را در كربلا براى زكریا بیان كرد و فرمود: كهیعص فـالكاف اسم كربلا و الهاء هلاك العتره الطاهرة و الیاء یزید و هو ظالم الحسین و العین عطشه و الصاد صبره " كاف اشاره به كربلا است و ها اشاره به شهادت و هلاكت عترت طاهرین است و یاء اشاره است به یزید كه او ستمكار به حسین است و عین كنایه از تشنگى و عطش حسین است و صاد اشاره به صبر و استقامت و بردبارى حسین "
خدا داستان كربلا را براى انبیاء حكایت مى كند
سعـد بن عـبدالله مـى گـوید: از حضرت قـائم عـلیه السلام تـاویل كهیعص پرسیدم حضرت فرمود: این حروف از اخبار غیبى است كه خدا بنده خود زكریاى پیامبر را آگاه فرمود سپس براى حضرت محمد صلى الله علیه و آله آن قصه را بیان كرده است ، هنگامیكه زكریا از پروردگار خواست كه اسامى پنج تن را به او تـعلیم فرماید جبرئیل به امر پروردگار نزد زكریا آمد و اسماء خمسه را به وى آموخت و زكریا هر وقت نام محمد و على و فاطمه و حسن صلوات الله و سلامه علیهم اجمعین را مى برد شاد مـى شد و غم و اندوه او برطرف مى شد اما وقتى به نام حسین علیه السلام مى رسید اندوه عـمیقى تمام وجودش را فرا مى گرفت و گریه گلویش را مى فشرد و دچار حزن شدیدى مى شد لذا روزى عرض كرد خدایا چرا هر وقت نام چهار نفر از پنج تن را مى برم مـوجب تسلى خاطرم مى شود لیكن وقتى نام حسین علیه السلام را بر زبان جارى مى سازم اشكم فرو مى ریزد و اندوه فراوان بر من مستولى مى گردد، پس خداوند تبارك و تـعـالى حكایت شهادت حسین را در كربلا براى زكریا بیان كرد و فرمود: كهیعص فـالكاف اسم كربلا و الهاء هلاك العتره الطاهرة و الیاء یزید و هو ظالم الحسین و العین عطشه و الصاد صبره
" كاف اشاره به كربلا است و ها اشاره به شهادت و هلاكت عترت طاهرین است و یاء اشاره است به یزید كه او ستمكار به حسین است و عین كنایه از تشنگى و عطش حسین است و صاد اشاره به صبر و استقامت و بردبارى حسین "
وقتى زكریا این حكایت را شنید سه روز از مـسجد خارج نشد و از پذیرش مردم در این سه روز امتناع نمود و به گریه و مرثیه خوانى مشغول گردید و مى گفت : الهى آیا این چنین جنایت هولناكى درباره فرزند بهترین مخلوقاتت به وقوع مى پیوندد؟!
خـدایا چـنین حادثـه ناگـوارى را براى نابودى ذریه پـیامـبرت نازل مى فرمائى بار الها آیا لباس مصیبت بر قامت على و فاطمه مى پوشانى ؟!
خدایا آیا این مصیبت جانكاه را به ساحت مقدس آنان روا مى دارى ؟ سپس از خدا درخواست نمود كه در سن پیرى فرزندى به او كرامت فرماید كه او را دوست بدارد آنگاه حادثه مؤلمه براى وى مـقـدر فرماید مانند فاجعه اى كه براى محمد صلى الله علیه و آله و سلم حبیب خـود مـقـدر فـرموده است و خدا هم دعایش را مستجاب فرمود یحیى را به او كرامت فرمود و به فاجعه اى مبتلا گردید (كه سرش را بریدند و براى طاغوت زمان فرستادند.)
و مدت حمل یحیى و امام حسین شش ماه و هر دو یكسان بودند. 2
تهیه و تنظیم: گروه دین و اندیشه تبیان
پی نوشت ها:
1. نفس المهموم ص 47 - بحارج 44 / ص 221 - تفسیر برهان ج 4 ص 242.
2. بحار ج 44 / ص 223 - احتجاج ص 239.