و من کجا از کوه‌ها سخت‌ترم؟!
کوه را برای سرسختی‌ش، برای استواری‌ش، برای پایداری و مانایی‌ش، برای ایستادن‌ش، برای تزلزل‌ناپذیربودن‌ش، برای حِلم و صبرش، مثال می‌زنند همیشه... شاید برای همین است که آیه‌ها این‌قدر دقیق وضعیت کوه‌ها را توی «آن روز» روایت می‌کنند. تهِ دلم خالی می‌شود؛ از هراس و خوف خالی می شود این آیه‌ها را که می‌خوانم:
- کوه‌ها به حرکت در می‌آیند؛ وَتَسِیرُ الْجِبَالُ سَیْراً. (طور/10)
- کوه‌ها از جا کنده می‌شوند؛ وَحُمِلَتِ الْأَرْضُ وَالْجِبَالُ فَدُکَّتَا دَکَّةً وَاحِدَةً (حاقّه/14)
- کوه‌ها در هم کوبیده می شوند؛ وَحُمِلَتِ الْأَرْضُ وَالْجِبَالُ فَدُکَّتَا دَکَّةً وَاحِدَةً (حاقّه/14)
- کوه‌ها به توده‌ای از شن‌های متراکم تبدیل می‌شوند؛ وَکَانَتِ الْجِبَالُ کَثِیباً مَّهِیلاً (مزمّل/ 14)
- کوه‌ها مثل پشمِ زده از هم گسسته می‌شوند؛ وَتَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ الْمَنفُوشِ (قارعه/ 5)
- کوه‌ها مثل گرد و غباری در فضا پراکنده می‌شوند؛ وَ بُسَّتِ الْجِبَالُ بَسّاً. فَکَانَتْ هَبَاء مُّنبَثّاً (واقعه/ 5 و 6)
- کوه‌ها از صفحه زمین محو می شوند؛ وَیَسْأَلُونَکَ عَنِ الْجِبَالِ فَقُلْ یَنسِفُهَا رَبِّی نَسْفاً. فَیَذَرُهَا قَاعاً صَفْصَفاً (طه/ 105 و 106)
و من کجا از کوه‌ها سخت‌ترم؟! انّی اسئلک الامان...
تنظیم برای تبیان گروه حوزه علمیه
نویسنده مریم روستا
