تأملی بر مفهوم فتنه در ملک سلیمان نبی

هر چند فتنه هنگامۀ تصرف یافتن نیروهای شیطانی در باطن و هستی انسانهاست، اما این به هیچ رو نافی مسئولیت انسانی نیست. آنان که به آتش فتنه دچار میشوند، همانان اند که به واسطه تخطی از اوامر الهی کم و بیش وجود خود را برای تصرف شیطان آماده کرده اند. فتنه حاصل خصلت ها و آلودگی های نهان و آشکار ماست. آلودگیهایی که چه بسا از پنهانترین لایه های وجود افراد، در جریان فتنه به کوچه ها و میادین شهر سرازیر میشود. هیچکس نمیتواند از فرجام کار خود در فتنه مطمئن باشد. حتی صرف قرار داشتن در حلقه یاران و نزدیکان سلیمان نبی نیز تضمینی ایجاد نمیکند. سلاح نجات در هیاهوی فتنه چیزی نیست جز «تقوای خدا و اطاعت از پیامبرش» که در جایگاه زعامت و هدایت امت قرار دارد.

اما کار فتنه شیاطین و اجنّه آنگاه پیچیده و دشوارتر میشود که در مسیر اغراض و اهوای اهل نفاق و غفلت قرار میگیرد. فتنه فرصتی مناسب را فراهم میکند برای همه آنان که از روی حقد و تعصب و دنیاخواهی چشم به سرنگونی ملک سلیمان دوخته اند. کسانی که معجونی از امیال و عادات و سوء برداشتهای خود را به نام دین اسباب معیشت قرار داده و به اقتضای این منافع «کلمات را از موضع خود تحریف کرده اند». این «پیران قوم» و «خواص امّت» که عموماً از عمق جان به رسالت پیامبرانۀ سلیمان جوان و حتی پدرش ایمان نیاورده اند، نه تنها در مسیر فتنه بار از دوش پیامبر خدا بر نمیدارند که خود در قامت بخشی از فتنه ظاهر میگردند. در بدو امر اساساً تلقی شرایط به مثابه فتنه را انکار میکنند، از لزوم تنزّه دین سخن گفته و پیامبر خدا را به بدعتگزاری متهم میسازند. آنگاه که کار فتنه بالا میگیرد، آنرا چون فرصتی برای یکسره کردن کار سلیمان نبی تلقی میکنند. از سویی دم از میراث شریعت موسی میزنند و از سوی دیگر در مسیر مقاصد سیاسی ابایی از همداستان شدن با جادوگران، این دشمنان همیشگی انبیای الهی، ندارند. این چنین است که واپسین و خطیرترین مرحله مواجهه با فتنه، نبرد با این جماعت اهل نفاق و خیانت است.

اما پایان فتنه جز به مداخله رحمانی میسر نیست. در این که «اهل طوع و تقوا» مکلف به مبارزه با فتنه اند، تردیدی نیست. اما نهایتاً آنچه که به فتنه پایان داده و آغاز دوران پس از فتنه را اعلام میکند، عطیه ای آسمانی است. این عطیه نور متبرک و مقدس «ایلیا» است. چنین است که به برکت این نور مقدس عصری تازه آغاز میشود و ملک ملکوتی سلیمان نبی (که پیشتر برای او در عالم مکاشفه به مثابه جسدی بیجان تمثّل یافته بود) به مرتبه ای بالاتر ارتقا مییابد.

حال نوبه رحمت و لطف است. لحظه بازگشت و توبه! این مسیر به روی همه بازگشت کنندگان باز است. در دوران تعالی پس از فتنه لازم است تا جامه های چاک خورده از نو وصله شود و زخمهای سر باز کرده مرهم و التیام یابد. بدین سان اهالی تقوا و توبه امکان آن را مییابند که به سفینۀ نجات رسالت و ولایت در آیند و به طلب و تمنای آن وعده نهایی منتظر و مستعد باشند.

منبع: رجانیوز