دغدغه های كسی كه نگران مهاجران است

گپی با محمدعلی فارسی نویسنده و كارگردان مهاجران

* خودم هم نمی دانم چرا این اتفاق افتاده است. مخاطبان معمولی خیلی بیشتر از آن چه كه فكرش را می كردم با مهاجران ارتباط برقرار كردند. فراتر از متوسط پیامی بود كه آن را مبنای این مجموعه قرار داده بودیم. ما می خواستیم تصویری كلی از مهاجرت بدهیم، ولی تأثیر این كار، تقویت روحیه خودباوری و زنده شدن امید در دل مردم بود. این چیزی است كه بیننده ها تا به حال به ما گفته اند.

* مگر چند درصد جوان های ما امكان بیرون رفتن و سفر به خارج از كشور را دارند؟ حداكثر 2 یا 3 درصد. ما خوشحال می شویم اگر توانسته باشیم با این برنامه فرصتی به جوان هایی بدهیم كه امكان دیدن آن طرف تر را ندارند تا تصویر واقعی آن جا را ببینند و بفهمند چقدر این تصویرها با تصورهایشان جور در می آید!

* دسترسی به آرا و نظرات مسؤولین، كار ساده ای نیست. سعی می كنند با احتیاط به برنامه نگاه كنند. نه خوش بینانه و نه بدبینانه، كاملا محتاطانه. تا به حال هیچ مسؤولی، چه از مسؤولین صدا و سیما و چه كسان دیگر، هیچ عكس العملی نشان نداده اند. چه تقبیح و انتقاد، و چه تشكر و تقدیر. البته غیر از قسمت پرونده هیلیاس (همان علی دیزایی) كه در جشنواره فیلم كوتاه جایزه گرفت.

* ما بیشتر عكس العمل های مردم را دیدیم و واكنش های آن طرف را. مثلاً سفارت اتریش (آقای نبوی) خیلی راضی بود و از برنامه خوشش آمده بود و كلی هم با ما همكاری كرد. خود آدم هایی هم كه با آن ها مصاحبه می كردیم، بعد از دیدن برنامه یا خیلی راضی بودند، یا كاملا فضا ونظرشان راجع به ایران عوض می شد. مثل همان خانم، ركسانا شفیعی كه می گفت بعد از برنامه شما نگاهم نسبت به سرزمین مادری و گذشته ام عوض شد. راستی آقای صادق خرازی هم در پاریس خیلی به ما كمك كرد. وقتی ماشین و دوربین و همه امكانات كار را دزدیدند، اگر او نبود، كاری از دستمان بر نمی آمد. پدیده مهاجرت آن قدر در دنیای امروز مهم و اساسی است كه به نظر من اگر ما هر شب به صورت روتین راجع به مهاجران و مهاجرت حرف بزنیم و كار كنیم، حداقل یك سال طول می كشد تا واقعا كاری كرده باشیم. اگر مهاجرت در دنیای امروز به همین منوال پیش برود واقعا نگران كننده است.

* كار بعدی مان ساخت مجموعه ای است راجع به جانبازان شیمیایی . دوست داریم به حقیقت آن چیزی كه این ها به خاطرش رفتند ـ یعنی جنگ ـ بپردازیم. قرار نیست با ترحم سراغ آن ها برویم یا بلندگوی آن ها بشویم و مثل بعضی برنامه ها، برای آن ها از كسی دادخواهی كنیم. می خواهیم با آن ها حرف های واقعی بزنیم. آیا واقعا خودشان می دانند چرا رفتند؟ آیا پشیمان نیستند؟

* ما كه دوست داریم مهاجران را ادامه بدهیم. ولی باید تلویزیون بخواهد. هر وقت آن ها بخواهند، ما هم ان شاءالله آمادگی اش را داریم.

فاطمه عبدلی

لینک ها :

مهاجران: به هر کجا که روی، موفقیت به رنگ «کار» است

بهترین های برنامه مهاجران