تبیانی‌ها موج به پا می‌کنند

یادمه بچه بودم، دختر‌های هم سن و سال من وقتی می‌خواستن توی بازی بگن خیلی بزرگ هستیم، سریع می‌رفتن و کفش مامانشون رو می‌پوشیدن، اگر کفش پاشنه دار مهمونی بود که دیگه بهتر! می‌گفتن خوب حالا ما برزگ شدیم! همیشه برام تعجب آور بود، می‌گفتم خوب این کفش که تو پاشون خیلی بزرگه حتی نمی تونن باهاش درست راه برن،چرا این جوری فکر می‌کنن بزرگ شدن!

وقتایی که نوبت من می شد که باید نقش یه آدم بزرگ رو بازی می‌کردم، سریع می‌رفتم و چادر رنگی که مامانم برام دوخته بود و سر می‌کردم و می‌گفتم خوب حالا من بزرگ شدم. دوستام هم همیشه می‌خندید که بزرگ شدن که به چادر نیست!

خلاصه این وسط هر کس با یه چیزی احساس بزرگی می‌کرد، یکی با کفش پاشنه بلند مامانش، یکی با چادر رنگی‌اش.

یکی به مامانش می‌گفت مامان، وقتی بزرگ شدم، برام از این کفش قشنگا مثل خودت می‌گیری؟ منم می‌گفتم مامان، بزرگ بشم برام چادر می‌دوزی عین خودت؟

پدر بزرگم برام همیشه عبا می‌خرید، من هم وقتایی که می‌خواستم خیلی کلاس بزارم، دختر با شخصیت و خانمی هستم! و شیطونی نمی کنم! عبا رو سرم می‌کردم و همراه بقیه می‌رفتم بیرون.

تا گذشت و یه موقع فهمیدم، دیگه واقعا بزرگ شدم، نمی تونم فقط بعضی وقتا عبا بپوشم و ادای بزرگ‌تر‌ها رو در بیارم و بعضی اوقات هم، دنبال توپ توی کوچه باشم! باید انتخاب می‌کردم، از مادرم خواستم اولین چادرم رو برام بدوزه. گفت: مامان الان مطمئنی برات زود نیست؟ گفت مطمئنی بعدا خسته نمی‌شی؟ گفت پوشیدنش درسته لذت بخشه، اما سخته! می‌تونی همه شو با هم قبول کنی؟

تصمیمم رو گرفته بودم، گفتم: آره. یه روز عید مامانم برام یه چادر مشکی دوخت و سرم کردم و گفت: مبارکت باشه، انشاالله که قدرشو بدونی.

چادرم رو پوشیدم و به همه دوستام و هم بازی‌هام نشون دادم، بهم خندیدن، مسخره کردن! اما برام مهم نبود، انتخابم بود. بعدش دیگه باهام حرف نزدن یه بایکوت به تمام معنا، شاید با این روش پشیمونم  کنن! توی مدرسه جدید به خاطر حجاب جدیدم، حسابی اذیتم کردن! از اینا بگذریم من که همیشه در حال شیطونی بودم حالا باید خیلی با وقار راه می‌رفتم! خیلی سخت بود! اما همه این سختی‌ها می‌گذشت،چون من به خاطر اونها نبود که چارد پوشیدم.

گذشت و اونا هم بزرگ شدن و به آرزوها شون رسیدن، برای بزرگ شدن، فقط کفش هایی شبیه کفش مادرشون پوشیدن! اما من چادر! (دوستای من نمیدونستن با یه کفش نمیشه بزرگ شد )

حالا با همون دوستام که حرف می‌زنم، توی اوج حرف‌ها یه دفعه با حسرت میگن: تو که راحتی با چادر کسی بد نگاهت نمی کنه.  

می گن:

تو که راحتی خیلی جاها می‌تونی تنهایی بری،چون ظاهرت توی چشم نمیزنه، اما ما نمی تونیم تنها بریم!

می‌گن:

تو که راحتی می‌تونی خیلی راحت بری جلوی کلاس و کنفرانس بدی، اما ما بیشتر از اینکه به حرفمون گوش بدن به ظاهرمون دقت می‌کنن!

میگن:

تو که راحتی می‌تونی خیلی راحت بری بازار، چون مغازه دار کاری به تو نداره، فقط قیمت جنس رو بهت میگه، اما ما ...!

آره، چادر با همه متلک و زخم زبون هایی که برات داره، با همه فحش و توهین هایی که بعضی وقتا برات داره، با همه سختی نگه داشتن که برات داره، اما اینقدر راحتی و آرمش خیال برات میاره که اگر تجربه‌اش کنی نمیتونی با هیچ چیز عوضش کنی

البته چادر این روز‌ها غیر از اینکه یه پوشش هست، یه نماد هم هست، غیر از اینکه باید قدر آرامش این پوشش رو بدونیم، باید حواسمون باشه نماد یه تفکر هستیم، تفکر بسیجی (که دشمن تمام تلاشش رو میکنه این تفکر و توی دختر  پسر ما از بین ببره) که باید قدر جفتش رو با هم بدونیم.

آره من انتخابم رو کردم و از خدا می‌خوام لیاقت این رو داشته باشم، این انتخابم رو همیشه درست حفظ کنم.

ارسالی از 13121110

باشگاه تقدیم می‌کند:

موج تبیانی اینجاست

همه دوستان تبیانی عزیز به این موج تبیانی دعوت شده‌اید، تا در رابطه با موضوع حجاب مطلب بنویسید. اما به خاطر حفظ رویه‌ی این حرکت‌ها، دوستان زیر را به این موج تبیانی دعوت می کنم  به دلیل زیاد بودن دوستان تبیانی، تعداد محدودی از آن‌ها را نام برده‌ام.

razeyeknegah , mamiran  , yalatef  , ‌جاده دوستی , ارمیای‌نبی somaehpoorsefalah , aftab, arefe60 , zakeri_m  ,  f.a88 , saman3sot , shilda , isar114 , maryamneda60, عافی , ARADNAJAFI  , anima49   , gole yas  , jadval , علیرضامزروعی ,  sakura57357 , برزخ و شما تبیانی عزیز که نامت را ننوشتیم !

چند نکته مهم در مورد موج تبیانی: