چرا فیلم کوتاه، نه؟

ما به جشنواره فیلم کوتاه با همه ضعف و قوت‌هایش نیاز داریم. یکی از مهم‌ترین معضلات کشور ما کمبود فعالیت‌ها و اتفاقات فرهنگی - از جنبه شادی‌بخشی و انرژی‌زایی - است. ما در این زمینه به نسبت دیگر کشورهای دنیا خیلی عقب هستیم و جشنواره‌های فرهنگی با توجه به نقش مهمی که در این انرژی‌زایی فرهنگی دارند باید جدی گرفته شوند. جشنواره‌ها تکه‌ای از پازل فرهنگ‌سازی یک کشور - از جمله کشور ما - می‌توانند باشند و جشنواره فیلم کوتاه تهران هم از این قاعده مستثنی نیست.

اما من حرف دیگری هم دارم؛ جشنواره فیلم کوتاه قطعاً و حتماً نباید تنها اتفاق مهم فرهنگی در حوزه فیلم کوتاه باشد؛ اما متاسفانه چه بخواهیم و چه نخواهیم این اتفاق رخ داده است. ما باید اتفاق‌های دیگری را نیز در کنار این جشنواره داشته باشیم. اتفاق‌هایی چون برپایی و تشکیل پاتوق‌های فرهنگی، برنامه ریزی برای اکران عمومی فیلم‌های کوتاه، مذاکره با مدیران شبکه‌های تلویزیونی برای پخش مستمر و سیستماتیک فیلم‌های کوتاه، انتشار مجله‌های تخصصی در حوزه فیلم کوتاه، شیوه‌های به روز شده آموزش، تخصیص بودجه برای تولید و ... جشنواره‌ای مثل جشنواره فیلم کوتاه تهران در کنار چنین برنامه‌هایی است که معنای حقیقی خود را باز می‌یابد و دیده می‌شود. اما متاسفانه حقیقتی که ما امروز شاهدش هستیم این است که جشنواره فیلم کوتاه تهران یک تنه مشغول اجرای وظایف همه این آیتم‌های فرهنگی است.

امیدوارم در جشنواره بیست و هفتم شاهد بروز و حضور تعداد فیلم‌های خوب بیشتری به نسبت جشنواره بیست و ششم باشیم. کیفیت بالای اکثر فیلم‌های کوتاه حاضر در آخرین جشن خانه سینما، من را تا حدود زیادی به پرباری جشنواره امسال امیدوار کرده است. البته جواب دقیق این سوال و کنجکاوی قطعاً بعد از پایان جشنواره بیست و هفتم مشخص خواهد شد.

سوالی که همیشه من را به خود مشغول داشته این است که چرا فیلم کوتاه در ایران جدی گرفته نشده و نگاهی حرفه‌ای به آن نمی‌شود. فیلم کوتاه در ایران جایگاه اجتماعی ندارد و به تبع آن فاقد چرخه اقتصادی است و هنگامی که این دو را ندارد در زمینه سرمایه‌گذاری هم دچار مشکل می‌شود.

با زمینه‌سازی برای بروز این شرط‌ها فیلم کوتاه می‌تواند در شرایطی نرمال بروز و ظهور پیدا کرده و جایگاه هنری و آرتیستی خود را بازسازی کند. البته در زمانه‌ای که سینمای بلند ما به لحاظ هنری تکیه‌گاه قابل قبول و مستحکمی به حساب نمی‌آید و تنها برخی فیلم‌ها همچون ستاره‌هایی در تاریکی مطلق سوسو می‌زنند، بد نیست کمی از توجه‌مان را شامل حال این بخش کنیم. فیلم کوتاه می‌تواند پر کننده همه خلاهای هنری و آرتیستی ما در عرصه شکست خورده فیلم بلند باشد؛ این احتیاج به توجه و البته سرمایه دارد. برای زنده کردن فیلم کوتاه باید پول کافی وسط بیاوریم.

فعالان عرصه فیلم کوتاه ما هم باید همه سعی و توان خود را برای اثبات توانایی‌هایشان بکار بگیرند. من به شخصه در عرصه فیلم کوتاه و مستند مشتاقانه منتظر دیدن آثار بعدی برخی فیلم‌سازان جوان هستم و این میل و رغبتی است که در عرصه فیلم بلند کم‌تر آن را حس می‌کنم.

در خصوص جشنواره بیست و هفتم هم تصورم این است که می‌توانیم به بروز اتفاق‌های خوب خوشبین باشیم. جدای از امیدواری برای دیدن فیلم‌های خوب در جشنواره امسال بد نیست آرزو کنیم شاهد اکران این فیلم‌ها در مکانی دائمی که به نمایش فیلم‌های کوتاه اختصاص یافته هم باشیم.

شهرام مکری، خبرآنلاین.

گروه سینما و تلویزیون تبیان