بشین پاشو دادن به فرمانده

رزمنده بسیجی حدوداً 16 ساله بود و تازه هم پایش به جبهه باز شده بود. او را به عنوان دژبان در ورودی موقعیت عقبه لشکر تعیین کرده بودند و بازرسی عبور و مرور خودروها را برعهده داشت .

« حاج حسین خرازی» فرمانده لشکر 14 امام حسین ، به اتفاق دو نفر از مسئولان لشکر ، سوار بر تویوتا قصد داشتند از این پست دژبانی رد شوند اما دژبان تازه وارد که از روی چهره حاجی و همراهانش را نمی شناخت گفت : « کارت شناسایی ! »

حاجی گفت : « همراهمان نیست . »

دژبان گفت : « پس حق ورود ندارید. »

یکی از همراهان خواست حاج حسین را معرفی کند اما با اشاره حاجی حرفش را خورد.هر چه اصرار کردند فایده نکرد . دژبان فقط کارت شناسایی می خواست .

همراهان حاج حسین که حوصله شان سر رفته بود و معنی صبر حاج حسین را هم نمی فهمیدند شروع کردند به درشتی کردن تا شاید جوانک را وادار کنند کوتاه بیاید.

بسیجی نوجوان هم کم نیاورد و با لحنی آمرانه گفت : « بلبل زبونی می کنید ! زود بیائید پائین دراز بکشید رو زمین یه کم سینه خیز برید تا بفهمید این جا خونه خاله نیست »

حاج حسین به همراهان خود گفت : « هر کاری می گوید انجام دهید. »

حاجی از خودرو پیاده شد. همراهان نیز به پیروی از ایشان همین کار را کردند. وقتی که پیاده شدند دژبان متوجه شد حاج حسین یک دست بیشتر ندارد برای همین گفت :« خیلی خب! تو سینه خیز نرو اما ده مرتبه بشین و پاشو. »

در همین حین مسئول دژبانی که در حال عبور از آن حوالی بود منظره را دید و سراسیمه و پرخاش کنان به طرف دژبانی دوید و گفت : «چی کار می کنی عمو؟ این برادر فرمانده لشکره »

با شنیدن این سخن بسیجی سرخ شد.

حاج حسین جلو آمد و دژبان را در آغوش گرفت ، صورتش را بوسید و گفت : « اتفاقاً وظیفه اش را خیلی خوب انجام داد. »