چین قهرمان ابدی
در حالی كه المپیك نوین از سال 1896 در یونان آغاز شد و به جز در نقاطی كه به خاطر جنگ‌جهانی دچار وقفه شد،به صورت مرتب هر چهار سال یك بار به عنوان بزرگترین آوردگاه ورزش جهان برگزار شده است، آسیایی‌ها نیم قرن بعد از جهان به صرافت برگزاری مشابه چنین رویدادی در قاره كهن افتادند، مسابقاتی كه از سال 1950 به میزبانی دهلی‌نو كلید خورد و برخلاف المپیك جهانی به صورت مرتب و بی‌وقفه ، هر چهار سال یك بار برگزار شده است.
در آستانه آغاز رسمی شانزدهمین دوره بازیهای آسیایی در گوانگجو به سراغ ادوار قبلی این رقابت‌ها رفتیم تا به صورت كلی جدول كشورهای برتر و همچنین میزبان‌های مختلف این بازی‌ها را مورد بررسی اجمالی قرار دهیم.
بانكوك؛ ركورددار میزبانی
ژاپن؛ ركورددار قهرمانی
طی هشت دوره ابتدایی بازیهای آسیایی، ژاپن قدرت بلامنازع ورزش آسیا بود كه همواره با اختلافی فاحش در صدر جدول پایانی این مجموعه رقابت‌ها قرار می‌گرفت و هیچگاه تهدیدی از جانب سایر كشورها را حس نمی‌كرد ولی هجوم زردها به ورزش آسیا، امپراتوری ژاپنی‌ها را بدجوری نابود كرد.چین كه از دوره هفتم یعنی 1974 تهران وارد این بازی‌ها شد در این دوره سوم و در 1978 بانكوك دوم شد ولی وقتی در 1982 دهلی‌نو با اختلاف چهار مدال طلا از ژاپن پیشی گرفته و قهرمان شد، دیگر صدر جدول را به كشوری ندارد و در حال حاضر هم با قهرمانی قطعی در خاك خود با ركورد هشت قهرمانی ژاپن مساوی خواهد كرد. البته چینی‌ها چنان فاصله‌ای در مجموع با كشورهای دیگر دارند كه بعید است حتی تا یك قرن آینده كشوری بتواند به گردپای آنها برسد. البته چینی‌ها یك بار در 1986 سئول به صرف میزبانی كره‌جنوبی به شدت توسط ورزشكاران این كشور تحت فشار قرار گرفتند ولی بعد از آن با قدرت بر فاصله خود افزودند و حتی در 2002 بوسان 54 طلا بیشتر از كرهایها گرفتند.
تهران؛ اولین میزبان غرب آسیا
طی 16 دوره بازیهای آسیایی فقط دو بار كشورهای غرب آسیا میزبان این رقابت‌ها بوده‌اند و بقیه در كشورهای شرق و جنوب قاره كهن برگزار شده است. اولین میزبان غرب آسیا شهر تهران در سال 1974 بود و 32 سال بعد هم این رقابت‌ها در شهر دوحه پایتخت قطر برگزار شد. دوره هفدهم نیز سال 2014 در انیچه اون كره‌جنوبی برگزار خواهد شد تا فعلا حسرت میزبانی بر دل غرب این قاره بماند. اینكه چرا كشورهای این منطقه كمتر تن به میزبانی می‌دهند یا كمیته المپیك آسیا روی خوش به میزبانی غرب آسیا نشان نمی‌دهد، سوالی است كه ریشه در عوامل مختلف سیاسی، مذهبی، جغرافیایی و ... دارد كه بحث در مورد آنها در این مقال نمی‌گنجد.
تاثیركاذب میزبانی‌های قدیم
تا پیش از دهه 80 همواره میزبانی نقش مهمی در كسب مقام كشورها ایفا می‌كرد. اگر در هشت دوره ابتدایی از قدرت بلامنازع ژاپن صرف‌نظر كنیم مشخص می‌شود كه همواره كشورهای میزبان سهمی در رده‌های دوم و سوم جدول نهایی داشته‌اند، سهمی كه معمولا در دوره‌های بعدی از دست رفته تا تاثیر میزبانی در این افتخارات مشخص شود. در واقع در این هشت دوره هیچگاه كشور میزبان رتبه‌ای غیر از دوم یا سوم به دست نیاورده است. از جمله هند كه در دوره نخست و به میزبانی خودش نایب قهرمان شد یا تایلند در دو دوره اول میزبانی بانكوك همواره سوم شد و ایران كه شامخ‌ترین مقام خود یعنی نایب قهرمانی بازیهای آسیایی را در سال 1974 به میزبانی تهران كسب كرد.3 قدرت بی‌رقیب
هشت دوره متوالی است كه همواره ژاپن، چین و كره‌جنوبی سه كشور اول در جدول نهایی بازیهای آسیایی هستند و شش دوره است كه ترتیب چین، كره‌جنوبی و ژاپن در این جدول تكرار شده است. در گوانگجو هم نباید انتظاری غیر از این داشته باشیم چون فاصله قدرت سوم یعنی ژاپن با بقیه كشورهای قاره به حدی است كه با هیچ فرمول و معادله‌ای نمی‌توان تصوری غیر از تكرار این رتبه‌ها را داشت. البته شاید ژاپنی‌ها با توجه به اختلاف هشت طلایی خود با كره‌جنوبی در دوحه این امیدواری را داشته باشند كه جای خود را با این كشور در پایان بازیهای گوانگجو تعویض كنند ولی به نظر نمی‌رسد كه كرهایها هم چهار سال گذشته را به بطالت و درجا زدن سپری كرده باشند و باید دید كه در پایان بازی‌ها چه وضعیتی بر توازن قوانین كشورهای دوم و سوم یعنی كره و ژاپن حاكم خواهد شد چون در مورد قهرمانی چین برای هشتمین بار نمی‌توان هیچ تردیدی داشت.گروه ورزشی تبیان
