سینما و صهیونیزم

صهیونیسم از زمان شكل گیری به عنوان یك جنبش و پس از آن تاسیس رژیم اسراییل با سیطره بر رسانه های گروهی و وسایل ارتباط جمعی، افكار جهانیان را به تسخیر خود درآورد. یكی از مهمترین ابزارهای تبلیغاتی كه این جنبش توانست در خدمت خود درآورد، سینما است، زیرا این مقوله به دلیل دارا بودن جذابیت خاص و متنوع بودن موضوعات، مخاطبین بسیار زیادی را در برمی گیرد. صهیونیسم از این ابزار برای ترویج افكار صهیونیستی و تبلیغ برای رژیم اشغالگر قدس استفاده نمود. افكاری كه اصولا بر پایه اقدامات نژادپرستانه پایه گذاری شده است. در این راستا در مجله «الاخبار المسیحیه الحره» سال 1938(1317) آمده است، «صنعت سینما در آمریكا كاملا یهودی است و یهودی بی آنكه احدی در این زمینه با او منازعه كند، بر آن حكم می راند. تمام كارپردازان این صنعت یا یهودی هستند و یا از دست پروردگان یهودی.»

سینما از زمان تاسیس در قرن نوزدهم در راستای دو هدف عمده به كار گرفته شد كه عبارت بودند 1 ـ اهداف مادی و به دست آوردن سودهای كلان 2 ـ تسخیر اندیشه انسانها از طریق انتشار افكاری كه موید اهداف سیاسی و اجتماعی آنها باشد كه متاسفانه تاكنون نیز در این راه موفق بوده است. در این مطلب ما برآنیم تا به بررسی سینمای صهیونیستی بپردازیم. سینمای صهیونیسم هر چند برخی بر این گمانند كه منظور از سینمای صهیونیسم، سینمای اسراییل است، اما باید گفت سینمای صهیونیسم اختصاص به زمان و مكان خاصی ندارد، بلكه سراسر جهان را دربرگرفته است و در حال حاضر بزرگترین شركتهای سینمایی جهان مانند «متروگولدن مایر»، «كلمبیا»، «وارنر»، «پارامونت»، «فوكس قرن بیستم»، «یونیورسال» و «هالیوود» را در قبضه خود گرفته است. تاریخ حضور صهیونیسم در سینما به كنفرانس صهیونیستی «پازل در 1879(1258) بازمی گردد. زیرا در بند سوم این كنفرانس بر اهمیت رسانه های فرهنگی برای ایجاد اسراییل و ضرورت رواج روح ملی بین یهودیان جهان تاكید می گردد. از اینجا بود كه صهیونیستها به سینما توجه نشان دادند.

سینمای صهیونیسم را می توان به چهار دوره تقسیم كرد دوره اول پس از كنفرانس پازل: در این دوره صهیونیستها به ساخت فیلمهایی برگرفته از داستانهای تورات می پرداختند و به تدریج این اندیشه را القا می كردند كه فلسطین سرزمین موعود است. بعد از وعده «بالفور» در سال 1917(1296) و اعلام فلسطین به عنوان اسراییل جدید، سینمای صهیونیسم در خلال فیلمهایی مانند «پسر زمین» و «ده فرمان» در سال 1925(1304) و فیلم «صابر» به كارگردانی «الكساندر فورد» یهودیان پراكنده را برای مهاجرت به فلسطین تشویق می كردند. دوره دوم پس از تاسیس رژیم صهیونیستی: در این مرحله صهیونیست‌ها كه از تاسیس رژیم اسراییل فارغ شده بودند به ساخت فیلمهایی روی آوردند كه در آن، این مساله را تلفین می كرد كه اسراییلی‌ها نماینده فرهنگ و تمدن پیشرفته بشریت هستند و در كنار آن اعراب را بادیه نشینانی بی فرهنگ با خوی و منش غیرانسانی و مسلمانان را افرادی خشن و گروه‌هایی تروریست معرفی می كردند تا از آنها تصویری نامطلوب در اذهان به وجود آورند. بعد از حمله رژیم صهیونیستی به مصر و محكومیت جهانی این رژیم حتی از سوی ایالات متحده آمریكا، یهودیان به تهیه فیلمهایی پرداختند كه در آن اعراب را گرگ‌هایی گرسنه معرفی كردند و خود را ملتی با تمدن و دارای فرهنگ اصیل نشان می دادند. دوره سوم پس از جنگ 1346: در این دوره كه دوره طلایی سینمای اسراییل نیز محسوب می شد، فیلم‌هایی ساخته شد كه در آن این مضمون را تلقین می كرد كه اعراب باید قضیه فلسطین را فراموش كنند و وجود رژیم صهیونیستی را به خود بقبولانند. مردم جهان نیز باید این مساله را بپذیرند كه حق یهود در فلسطین از آنها غصب شده بود كه بعد از چندین سال یهودیان توانسته‌اند این حق را اعاده كنند. در این رابطه می‌توان از فیلم «جنگ سینا» در سال 1968(1347) و «نامم را نجوا كن» در سال 1972(1351) به كارگردانی «جیمز كاموللر» را نام برد. دوره چهارم پس از جنگ 1352: در این دوره سینمای صهیونیستی شاهد تحولی بنیادین بود. زیرا سینما به سمت ترویج فساد و فحشا پیش رفت.

در این دوره كارگردانان به تولید فیلمهایی به ظاهر علمی روی آوردند كه در خلال آن به تبلیغ بی بند و باریهای جنسی و اخلاقی می پرداختند. پس از مذاكرات «كمپ دیوید» و صلح بین مصر و اسراییل در سال 1976(1355) كه سینما در همه ابعاد زندگی نفوذ كرده بود، سینمای صهیونیست گاهی به تبلیغ اندیشه یهودیان و قهرمانی آنها می پرداخت كه نمونه آن فیلم «روز استقلال» به كارگردانی «رونالدا میریچ» در سال 1996(1375) بود كه جوایز بسیاری از جشنواره ها را به خود اختصاص داد. بعضی اوقات نیز كارگردانان با ساخت برخی فیلمهای مربوط به قضیه دروغین «هولوكاست» به برانگیختن احساسات جهانیان و یا به دست آوردن دلار تكیه می كنند كه بهترین مصداق آن فیلم «فهرست شیندلر» ساخته «استهان اسپیلبرگ» در سال 1994(1373) است. این فیلم هفت جایزه اسكار را به خود اختصاص داد. سینمای داخل اسراییل سینمای اسراییل تا قبل از جنگ 1967(1346) محدود به سریال‌های كوتاه بود اما از این سال به بعد با همكاری شركتهای بزرگ سینمایی آمریكایی چون هالیوود به تولید فیلم روی آورد.

ساخت فیلم در این دوره مدتی به تاخیر افتاد زیرا ساخت فیلمی برای مخاطبان اسراییلی چندان آسان نبود به این علت كه اولا مخاطبان آنها از لحاظ فرهنگ و تمدن یكسان نبودند و فیلمی كه با ارزشهای فرهنگی یك یهودی آمریكایی تعارض چندانی نداشت با فرهنگ یك یهودی شرقی تبار مغایر بود و حتی ممكن بود آن را توهین به خود تلقی كند. در اصل، وجود و یا پذیرش یك فرهنگ ملی، ریشه دار و مشترك در سینما نمود پیدا می كند. به عبارت دیگر سینما جزیی از فرهنگ است كه اولین مخاطبان آن دارندگان همان فرهنگ می باشند. به همین دلیل اكنون بعد از پنجاه سال تاسیس، چندان در این عرصه موفق نبوده است.

به طور كلی باید گفت سینمای صهیونیسم در حال حاضر بر سینمای جهان سیطره دارد. یكی از متفكران مسیحی غرب در این رابطه می نویسد: «.... یهود به وسیله خبرگزاری‌های جهانی، مغز جهانیان را شستشو داده است. یهود به وسیله فیلمهای مبتذل افكار جوانان و فرزندان ما را تغذیه می كند و آنها را از آنچه خود می خواهد سرشار می سازد و جوانان را فاسد و تباه می سازد تا همیشه در خدمت آنها باشند. صهیونیسم در خلال دو ساعت(مدت نمایش یك فیلم سینمایی) آداب و فرهنگی را كه معلم مدرسه، خانواده و مربی طی ماهها تعلیم و تربیت در اذهان جوانان ایجاد كرده اند، می زداید.» پس جای شگفتی ندارد اگر می‌بینیم كه پرچم‌داران صنعت سینمای جهان اغلب یهودی هستند. طبق برخی آمار بیش از 90 درصد كل دست اندركاران عرصه سینما از تهیه كننده و كارگردان تا بازیگر. فیلمبردار و مونتاژگر یهودی هستند. اخیرا شبكه جهانی اینترنت با انتشار سرمقاله ای تحت عنوان «آیا هالیوود یهودی است» فهرست مفصلی از یهودیان شاغل در هالیوود را ارائه داده است. در مقابل این جهانگیری سینمایی صهیونیستها، متاسفانه در جهان اسلام شاهد نوعی انفعال و بی اعتنایی به این مقوله هستیم، صهیونیستها با استفاده از این ابزار توانسته اند قضایای دروغینی چون یهودی سوزی را به جهان القا كنند اما مسلمانان تاكنون نتوانسته اند از این رسانه استفاده بایسته ای كرده و به حقوق تاریخی و مسلم خود دست یابند.