فضای مسموم فوتبال پایه

بخش ورزشی_ تیم فوتبال ‌نوجوانان و جوانان ایران در حالی وداع تلخ و زود هنگامی با مسابقات قهرمانی ‌آسیا داشتند که پیامد این ناکامی بیش از هر چیز نگاه استراتژیک فدراسیون و وضعیت آینده تیم‌های فوتبال پایه را در معرض چالشی بزرگ و آزمونی سرنوشت ساز قرار داده است.

به گزارش خبرنگار مهر، ‌درهفته‌های اخیر ناکامی‌ تیم‌های فوتبال نوجوانان و جوانان ایران در فاصله زمانی 25 روز در مسابقات زیر 16 سال و زیر 19 سال قهرمانی آسیا که با حذف در مرحله مقدماتی همراه بود، بازتاب‌های بسیاری در عرصه فوتبال کشورمان داشته است.

در چنین روزهای پر التهابی در فوتبال پایه، نگاه احساسی جای دیدگاه‌های منطقی را گرفته و به جای بررسی دقیق مشکلات تیم‌های نوجوانان و جوانان فضایی مسموم و تخریبی بر فوتبال پایه سایه انداخته است.

در این فضای مسموم بازیکنان مستعد و آینده ساز فوتبال و برنامه ‌ریزی برای موفقیت‌های آینده فراموش شده و بسیاری از کارشناسان و اهالی فوتبال بدون ارزیابی فنی و کارشناسانه به انتقاد از سرمربیان این دو تیم می‌پردازند تا فوتبال پایه بیش از پیش در گرداب شکست‌ها دست و پا بزند.

بی تجربگی اکبرمحمدی و دستیارانش و تاثیر رفاقت بین او با فریدون معینی در انتخاب شدن به عنوان سرمربی تیم نوجوانان مهمترین انتقادی بود که این روزها از وی و تیمش مطرح شده اما کمتر کسی به بررسی مسائل فنی این تیم پرداخت و از نگاه کارشناسی آن را به بوته نقد کشید.

البته در پس این اتفاقات، حوادث ناراحت کننده ای وجود داشت که هیچ کدام از کارشناسان در روزهای اخیر به آن اشاره نکردند، مواردی که تاثیر بسیاری در آینده تیم‌های پایه فوتبال کشورمان خواهد داشت و می توان با تکرار نکردن آن زمینه موفقیت های آینده را فراهم کرد

پروسه تغییرها، نادیده گرفتن تجربه‌ها

تیم‌های نوجوانان و جوانان ناکام شدند؛ نخستین بحثی که پس از این نتایج به ذهن اهالی فوتبال می‌‍رسد برکناری مربیان این دو تیم است اما قطعا این بهترین تصمیم و تدبیر برای مقابله با نتیجه نگرفتن این تیم‌ها نیست زیرا پروسه انتخاب مربی جدید و شناخت این مربی از شرایط این تیم‌ها، وضعیت مسابقات در رده نوجوانان و جوانان و بازیکنان حاضر در این رده، زمانبر است. زمانی که از دست دادن آن مشکلات این تیم‌ها برای موفقیت‌های آینده را بیشتر خواهد کرد.

امروز دیدگاه عمومی کارشناسان بر آن است که اکبر محمدی شایسته رسیدن به این سمت نبود، یا می‌توانست با طی کردن مسیر بهتر، در سال‌های آینده جزو یکی از مربیان مطرح رده پایه فوتبال باشگاهی و ملی ایران باشد و یا افرادی مانند محمود بیداریان، محمد یاوری، مهدی احمدپور و مربیانی که در این سال‌ها تیم‌های خود را به عنوان قهرمانی در مسابقات کشوری رسانده اند، و... شایسته‌تر از این مربی بودند.

البته شرایط علی دوستی‌مهر با اکبر محمدی متفاوت است. این مربی پس از دوران طلایی در تیم نوجوانان که زمینه‌ساز کسب نخستین قهرمانی تیم ایران در مسابقات قهرمانی نوجوانان آسیا شد و به عنوان یک تیم ایرانی از مرحله گروهی رقابت‌های قهرمانی جهان صعود کرد، نتوانست در رده جوانان انتظارات را برآورده کند و تیم وی بنا به دلایل مختلف حذف شد.

وی که با اقبال عمومی از سوی کارشناسان مواجه شده و کمتر کسی با حضور و ادامه فعالیت این مربی در تیم‌های پایه ملی مخالف نیست، امروز تجربیاتش بیشتر از گذشته شده و می‌‍توانند با درس گرفتن از شکست اخیر موفقیت‌هایش در رده نوجوانان را در رده جوانان تکرار کند اما این اتفاق نیازمند یک فرصت جدید به این مربی است تا از تجربیات تلخ ناکامی تیم‌های خود برای موفقیت‌های آینده به خوبی استفاده کنند.

بازیکنانی که نتایج را رقم می‌زنند

این واقعیت‌ تلخی است که متاسفانه در یکی دو سال اخیر جنبه علنی پیدا کرده است. بازیکنان تیم‌های نوجوانان و جوانان با تفکر فردگرایی در مسابقات شرکت می‌کنند و در لحظات مهم به جای تفکر موفقیت تیم، تنها در اندیشه نشان دادن توانایی خود هستند. تفکر بستن قرارداد بهتر، مصدوم نشدن و جلب توجه بیشتر باعث شد بازیکنان این تیم همانند سال 2008 انگیزه لازم را برای رسیدن به پیروزی و موفقیت نداشته باشند.

در تیم جوانان بازیکنانی بودند که در بازی‌های حساس ایران برابر کره جنوبی و استرالیا، تنها به فکر گلزنی خود یا انجام حرکات فردی بودند و وظایف خود را از قالب یک تیم مشخص می‌کنند.

در تیم نوجوانان هم این اتفاق رخ داد، بازیکنان به راحتی از پاس دادن به بازیکنان کناری امتناع می‌کردند و فریادهای کادر فنی هم تاثیر در تغییر رفتار آنها نداشت. مربی در چنین تورنمنتی چند بازیکن را می‌تواند عوض کند، بازیکنانی که به آینده فوتبال خود فکر می‌کنند و گل سازی و موفقیت تیمی را فدای تفکرات فردی می‌کنند. یا اینکه خود را در موقعیتی قرار می‌دهند که توپ به آنها نرسد یا با پاس‌های کوتاه به نزدیک‌ترین بازیکن رفع مسئولیت می‌کنند.

در بازی ایران برابر کره شمالی و دیدار با سوریه این اتفاق بارها رخ داد و در نهایت باعث شد حداقل تیم ایران از رسیدن به چهار گل در هر کدام از این مسابقات محروم شود که در نتیجه همین اتفاقات زمینه ساز حذف تیم نوجوانان شد.

قطعا اگر این دیدگاه‌ها در بین بازیکنان نوجوانان و جوانان ادامه پیدا کند و بیش از این پدیده دلالیسم در تیم‌های پایه ایران نفوذ کند، دیگر نمی‌توان به آینده این تیم‌ها امیدوار بود زیرا بازیکنان در لحظات حساس به جای موفقیت تیم به فکر خود خواهند بود و لطمه منفی بزرگی به موفقیت‌های تیم ملی خواهد زد.

در انتظار روزهای آفتابی

تیم‌های فوتبال ‌نوجوانان و جوانان ایران درحالی وداع تلخی با مسابقات قهرمانی نوجوانان‌آسیا داشت که در سایه این ناکامی نگاه استراتژیک فدراسیون به تیم‌های پایه‌ملی و اقدامات ارزنده‌ای که در تیم نوجوانان انجام شد، نباید فراموش شود.

این تیم‌ها در دو سال اخیر شرایط آماده‌سازی مطلوبی را پشت سرگذاشتند، گرچه نواقصی وجود داشت اما از علی کفاشیان گرفته تا مهدی تاج، مهدی محمدنبی و مسئولان کمیته‌های مرتبط در فدراسیون فوتبال، تلاش خود را برای حضور موفق این تیم‌ها در رقابت‌های قهرمانی آسیا انجام دادند.

البته امروز مسئولان فدراسیون فوتبال نباید در فضای مسمومی که پس از این ناکامی‌ها بوجود آمد، تصمیم گیری کنند زیرا بحث انتخاب سرمربی برای این تیم‌های بسیار حائز اهمیت بوده و نباید با تصمیم‌های احساسی روند حرکتی تیم‌های پایه را متوقف و آینده آینده‌سازان فوتبال کشور را به خطر انداخت.

امروز وضعیت آینده تیم‌های فوتبال پایه در معرض چالشی بزرگ و آزمونی سرنوشت ساز قرار دهد که امیدواریم مسئولان فدراسیون فوتبال با تصمیمی سنجیده و منطقی، این تیم‌ها را از بحران پیش رو نجات داده و زمینه سازی روزهایی آفتابی برای فوتبال پایه ایران باشند.

قطعا فدراسیون فوتبال برای ابقا اکبرمحمدی و علی دوستی توجیهات و دلایل خاص خودش را دارد اما به نظر می رسد که برای اتخاذ چنین تصمیمی جویا شدن نظر کارشناسان و اهالی فوتبال که بدون حب و بغض اظهار نظر می کنند، نیز می توانست کارگشا باشد.

منبع :خبرگزاری مهر

گروه جامعه وارتباطات

تنظیم برای تبیان/سمیه حدادی