هفتاد و چند داغ شقایق

تنهاترین غر یب دیار  مدینه بود
او مرد علم و زهد و وقار و سکینه بود
صد باب علم از کلماتش گشوده شد
در بین عالمان به  خدا بی قرینه بود
این خانواده نسل نجات و هدایتند
او ناخدای پنجمی این سفینه بود
نان آور  همیشه ی  هر کودک یتیم
بر شانه های خسته او جای پینه بود
آتش گرفته باغ دلش از شراره ای
سهم امام خسته ما زهر کینه بود
همواره آسمان دلش رنگ لاله داشت
هفتاد و چند داغ شقایق به سینه بود
دشت نگاه  او پُرِ ز گلهای اشک بود
یادآور حکایت سقا و مشک بود