وقتی شرلوک هلمز پیامک می‌دهد

این روزها قرار دادن قهرمان زن یا مرد در منطقه‌ای متروک که دسترسی به دیگران و درخواست کمک سخت باشد دشوارتر شده است.

اما این درست نیست فکر کنیم ابزاری که زندگی روزمره ما را تغییر داده به داستانگویی ما لطمه می‌زند. بعضی چیزها هرگز عوض نمی‌شوند. مثلا در سریال «شرلوک»، دکتر واتسن همچنان از زخمی رنج می‌برد که در جنگ افغانستان بر بدنش نشسته است. آدم‌ها هنوز آدم هستند و شرلوک هلمز همان شرلوک هلمز است. حالا این سئوال پیش می‌آید که دیگر شخصیت‌های داستانی در عصر دیجیتال چه سرنوشتی دارند.

مثلا اما وودهاوس، شخصیت اصلی یکی از رمان‌های جین آستین در اقتباس به‌روزشده‌اش در فیلم «ناشی» در سال 1995 تلفن همراه داشت. مطمئنا اگر اما به سال 2010 می‌آمد صفحه فیس‌بوک نیز داشت و از طریق نوشته‌هایش در صفحه‌اش خط داستانی را پیش می‌برد. استفن ددالوس شخصیت محبوب جیمز جویس هم وبلاگ خودش را داشت.

ناخدا ایهب در «موبی دیک» هم به راحتی با وصل کردن دستگاه «جی‌پی‌اس» به راحتی نهنگ سفید را دنبال می‌کرد و یاگو در «اتللو» هم حتما راه‌های خلاقانه‌تری برای شایعه‌پراکنی در دسترس داشت. اسکارلت اوهارا خیلی راحت از ازدواج محتوم با فرانک کندی فرار می‌کرد و درعوض سریالی آبکی براین اساس می‌ساخت.

جوزف ک. شخصیت رمان «محاکمه» در جهنم ای-میل‌های صوتی غرق می‌شد و برای بیرون آمدن از آن نیاز به امضای یک روبات داشت. جی گتسبی و بکی شارپ به زندگی پنهانی ادامه می‌دادند، اما همیشه ترس از موتور جستجوی گوگل در دلشان بود. فاگین شخصیت «الیور تویست» فارغ‌التحصیل جیب‌بری و تغییر چهره می‌شد.

این سرنوشت برخی از شخصیت‌های مشهور ادبی می‌شد. همگی زنده می‌ماندند، هرچند با تغییرات متعدد، اما آیا باز هم ماندگار می‌شدند؟ باید زمان بگذرد تا این مسئله روشن شود.

مترجم: خبرآنلاین

تهیه و تنظیم : مهسا رضایی – ادبیات تبیان