به عدالت جهان پوزخند زد...
سنگی فرستاد
گلوله ای پس گرفت
زخمی بر سینه اش
به عدالت جهان پوزخند زد...
کوههایمان مگر تمام می شوند؟
پس سنگبارانتان ادامه خواهد داشت...
کوههایمان اگر تمام شدند
خانه های ویرانمان که هست
پس سنگبارانتان ادامه خواهد داشت...
و
وآنک برهوت
و تا چشم کار می کند
دست های خالی ماست و
تانک های بی شمار شما
پس قلب از کینه سنگ می کنیم و
سنگبارانتان ادامه خواهد داشت...
هیچ هیچ سنگی پرواز نمی کند
هیچ سنگی عاشق نیست
هیچ سنگی شهید نمی شود
اینجا
اما
سنگ ها پرواز می کنند ،عاشقند ، شهید می شوند ...
چه پرندگانی باید باشند
چه عاشقانی
چه شهیدانی
مردمان این سرزمین
که سنگهایش این چنین!
چه مردمانی باید باشند
که دست هایشان
از سنگ ها پرندگانی عاشق و شهید می سازد!
چه سرزمینی باید باشد
که مردمانش
که سنگهایش این چنین!
کوههایمان مگر تمام می شوند؟
پس سنگبارانتان ادامه خواهد داشت
کوههایمان اگر تمام شدند
خانه های ویرانمان که هست
پس سنگبارانتان ادامه خواهد داشت...
و آنک برهوت
و تا چشم کار می کند
دستهای خالی ماست و تانکهای بی شمار شما
پس قلب از کینه سنگ می کنیم و
سنگبارانتان ادامه خواهد داشت...
سنگ دیده اید بتپد در مشت؟
سنگ دیده اید خون آلود پیش از پرتاب؟
سنگ دیده اید گرم و آفتاب ندیده؟
سنگ دیده اید این چنین؟
من اما دیده ام
در دستان عاشقی که مرگ را به سخره گرفته است
( چنانکه ما زندگی را )
و جای خالی قلبش را با کینه پر کرده است...
سنگی فرستاد
گلوله ای پس گرفت
زخمی بر سینه اش
به عدالت جهان پوزخند زد...
از کوههایمان می ترسند
می دانند آبستن هزار انتفاضه است
از خانه هایمان می ترسند
می دانند هر تکه اش سرباز انتفاضه است
از قلبهایمان می ترسند
می دانند می تپد در سینه این شعرها که انتفاضه را
تکثیر می کند ...
حمیدرضا شکارسری
تنظیم : رها آرامی - فرهنگ پایداری تبیان
