مرثیه امام جواد علیه السلام

دردا که گشت با من ، بیگانه یار جانى
با دست خود مرا کشت ، لب تشنه در جوانى
من از نفس فتادم ، برخاک رخ نهادم
او مى زند به مرگم ، لبخند شادمانى
اى بلبلان بنالید اى لاله ها بریزید
شد باغبان دلرا گلزار جان خزانى
غم بدل نهفتم ، دردم بکس نگفتم
بردم به گور با خود صد غصه نهانى
لب تشنه ام ثوابى ، اى ام فضل آبى
بالله این نباشد، پاداش مهربانى
بر دیده ام ستاره ، در سینه ام شراره
با قلب پاره پاره ، رفتم زدار فانى
عمر چو عمر یک آه ، کوتاه بود کوتاه
شد اول حیاتم پایان زندگانى
دردا که رفتم از حال از بس زدم پروبال
در لانه اوفتادم از فرط ناتوانى
گوئید تشنه جان داد خاموش شد زفریاد
از این غریب تنها، پرسند اگر نشانى
جانم به لب رسیده(میثم)بگو که دیده ؟
مرغى به لانه این سان افتد زنعمه خوانى ؟