راز نهفته در ذکر "تلبیه"
احرام و لبیك گفتن به معنای پاسخ دادن به ندای وحی و اجابت دعوت الهی است. از این رو حج گزاران راستین و زائران حقیقی كعبه هنگام تلبیه آنچنان به هراس عقلی بیمناك می شدند كه رنگ آنان زرد شده، صدایشان می گرفت، چنانكه گاه مدهوش می شدند و می گفتند: می ترسیم به ما گفته شود: به درستی به ندای حج پاسخ ندادی: «لا لبّیك ولا سَعْدَیْك»1. راز لبّیك گفتن، طبق بیان امام سجّاد (علیه السلام) این است: «خدایا پیمان می بندم كه از این پس جز به طاعت تو زبان نگشایم و زبانم را بر همه گناهان ببندم»2؛ یعنی تلبیه، تطهیر زبان از همه گناهان مربوط به آن است. زبان زائر بیت الله، زبان طاهر است؛ یعنی هرگز شهادت دروغ نمی دهد، غیبت نمی كند، دروغ نمی گوید، تهمت نمی زند و كسی را با زبان مسخره نمی كند. پس سرّ تلبیه، زبان به حق و طاعت گشودن و از گفتار باطل و معصیت رستن است، آن هم نه تنها در محدوده زمانی حج و عمره، بلكه برای همیشه. زبان، جِرمش اندك ولی جُرمش زیاد است. گناهان فراوانی همچون: انكار حقّ، ادعای باطل، غیبت، تهمت، دروغ، سخن چینی، ناسزاگویی، افترا، مسخره كردن و مانند آن با زبان انجام می گیرد.
جهرمی زاده - گروه دین و اندیشه تبیان
[1] ـ بحار، ج 47، ص 16 و ج64، ص337.
[2] ـ ر.ك: همین كتاب، ص347 ـ 343 (حدیث شبلی).
مأخذ: صهبای حج، ص 377.