در آرزوی لقمه ای کوچک
همه ی ما در وقت گرسنگی اهمیت غذا را به یاد می آوریم، اما همین که شکم پر شد و گرسنگی از میان رفت، مثل ماجرایی بی اهمیت کنارش می گذاریم و ماجراهای دیگر داستان غذا را فراموش می کنیم.
دور ریختن و به هدر دادن غذایی که به سختی تولید می شود و به سادگی در اختیار ما قرار می گیرد، یکی از این ماجراهاست که بارها و بارها در خانه های ما و بسیاری دیگر از خانه های دنیا اتفاق می افتد. در بسیاری از خانه ها وقتی غذاخوردن تمام می شود، مجموعه ای از غذاهای نیم خورده باقی می ماند که در نهایت راهی سطل زباله می شود.
بعضی از ما وقتی بشقاب را در دست می گیریم بیشتر از مقداری که لازم داریم غذا روانه بشقاب می کنیم. بعضی از میزبان ها در مهمانی ها این اشتباه را به شکلی دیگر انجام می دهند و بدون توجه به نظر مهمان از طرف خود تصمیم می گیرند که به اندازه فراوان در ظرف او غذا بریزند و به هیچ عنوان از تعارف خود کوتاه نیایند.
بعضی از ما وقتی برای خرید نان به نانوایی می رویم بدون توجه به مقدار مورد نیاز نان می خریم و پس از مصرف کمی از آن، باقی را فردایش به بهانه کهنگی دور می ریزیم. یاد جماعت قدیم به خیر که حساب و کتاب زندگی دستشان بود و در مورد ماجرای مهمی مثل غذا حواسشان آن قدر جمع بود که به اندازه بخرند و دور نریزند.
می گفتند برکت است و حرمت دارد و اگر می دیدند کسی غذایی را به هدر می دهد و دور می ریزد، دلشان می گرفت؛ که اعتقاد داشتند این «روزی» هدیه‌ای آسمانی است و نباید کفران نعمت کرد.
شاید ارزش واقعی غذا را مادران جگرسوخته آفریقایی بدانند که کودکانشان از گرسنگی در حال مرگند یا آن هایی که در محاصره سیل، گرسنه مقابل مرگ نشسته اند. در همان حال که بعضی ها مواد غذایی را به سادگی هدر می دهند، شاید در نقطه ای دیگر از جهان کودکی در آرزوی لقمه ای نان چشم بر جهان می بندد.
علیرضا رستگار_دوچرخه
تنظیم:نعیمه درویشی_تصویر:مهدیه زمردکار
مطالب مرتبط
