زنی که زیاد می دانست

مکرمه قنبری یا همان ننه مکرمه، نقاشی بود که در سال 1307 در شهر بابل به دنیا آمد و اگرچه سواد خواندن و نوشتن نداشت اما از سر ذوق هنری اش، تبدیل به یک چهره جهانی نقاشی پست مدرن شد و جایزه بانوی سال نقاش در سال 2001 را توسط دوازدهمین کنفرانس ایران‌شناسی در دانشگاه دولتی سوئد دریافت کرد.

مکرمه که تا سن 67 سالگی تصمیمی برای نقاشی کردن نداشت، در 10 سالگی به عنوان همسر چهارم مردی میانسال ازدواج کرد و صاحب 9 فرزند شد. او در تمام عمرش به خیاط، آرایشگر، ماما و طبیب محل مشغول کار بود تا این که یک حادثه شوق نقاشی را در او بیدار کرد. او گاو محبوبی داشت که برای چراندنش مجبور بود روزانه مسافتی طولانی را طی کند. یک روز که مکرمه بیمار شد، فرزندانش از نگرانی وضعیت مادر، بدون اطلاع او گاو را فروختند اما مکرمه به محض اطلاع از این کار، به شدت افسرده شد و برای بروز احساساتش شروع به نقاشی کرد.

اولین کار ننه مکرمه، پرتره ای از یک گاو بود که با گل و خاک روی سنگ نقاشی شده بود. او سپس تمام دیوارهای خانه، درها، کدوهای حلوایی و هر چه را که پیدا می کرد طرح می زد تا زمانی که یکی از پسرانش که ماهانه برای ملاقات مادر از تهران روانه روستای دریکنده می شد برای او رنگ و کاغذ خرید و از آن روز مکرمه تا لحظه مرگ نقاشی کشید.

روی دیوار خانه، روی وسایل آشپزخانه، روی در، روی زمین... مکرمه کم کم شروع به نقاشی داستان های دینی کرد و در خلال آنها خاطرات خود را هم به تصویر می کشید. بعد از فوت مکرمه قنبری در روز 2آبان 1384 خانه او به عنوان موزه مورد بهره برداری قرار گرفت.