برخی از اشعار علما درباره حضرت معصومه
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ :
پنج شنبه 1389/07/22
کریمه اهل بیت در شعر علما
شعر: نورين نيّرين فاطمه زهرا و فاطمه معصومه عليهما السلام
شاعر: امام خمینی (گزیده ای از قصیده ایشان)
| نور خدا در رسول اكرم پيدا |
| كرد تجلى ز وى به حيدر صفدر |
| وز وى تابان شده به حضرت زهرا |
| اينك ظاهر ز دخت موسى جعفر |
| گر كه نگفتى امام هستم بر خلق |
| موسى جعفر ولىّ حضرت داور |
| فاش بگفتم كه اين رسول خدايست |
| معجزه اش مى بود همانا دختر |
| دختر جز فاطمه نيايد چون اين |
| صلب پدر را وهم مشيمه مادر |
| دختر چون اين دو از مشيمه قدرت |
| نامد و نايد دگر هماره مقدّر |
| آن يك امواج علم را شد، مبدأ |
| وين يك افواج علم را شده مصدر |
| آن يك بر فرق انبيا شده تارك |
| وين يك اندر سرْ اوليا را مغفر |
| آن يك در عالم جلالت «كعبه» |
| وين يك در ملك كبريايى مشعر |
| آن يك خاك مدينه كرده مزيّن |
| صفحه قم را نمود اين يك انور |
| خاك قم اين كرده از شرافت جنّت |
| آب مدينه نموده آن يك كوثر |
| زيبد اگر خاك قم به «عرش» كند فخر |
| شايد گر «لوح» را بيابد همسر |
*********
شعر: نگين خاتميّت
شاعر: آيت‌الله العظمی حسین وحيد خراساني
| ای دختر عقل و خواهر دین |
| وی گوهر درج عز و تمکین |
| عصمت شده پایبند مویت |
| ای علم و عمل مقیم کویت |
| ای میوه شاخسار توحید |
| همشیره ماه و دخت خورشید |
| وی گوهـر تاج آدمـیت |
| فرخـنده نگیـن خاتمـیت |
| شیطان به خطاب «قم» براندند |
| پس تخت تو را به قم نشاندند |
| کاین خانه بهشت و جای حواست |
| ناموس خدای جایش اینجاست |
| اندر حرم تو عقل ماتست |
| زین خاک که چشمه حیاتست |
| جسمی که در این زمین نهان است |
| جانیست که در تن جهان است |
| این ماه منیـر و مهر تابان |
| عکسی بود از قم و خراسان |
| ایران شـده نور بخش ارواح |
| مشکاة صفت به این دو مصباح |
| از این دو حرم دلا چه پرسی |
| حق داند و وصف عرش و کرسی |
| هر كس به درت به يك اميدى است |
| محتاج تر از همه «وحيدى» است |
*********
شعر: طور حضور (اشعاری که بر کتیبه ضریح جدید حضرت معصومه علیها السلام که در سال 1381 ش. نقش بسته است.)
شاعر: آیة اللّه العظمی صافی گلپایگانی
| این بارگه که خاک درش مشک از فر است |
| بویش چو بوی خلد برین روحپرور است |
| دار الشفا و عقدهگشا و فرح فزاست |
| باب امان ز محنت فردای محشر است |
| طور حضور و مطلع نور و مطاف حور |
| آرامگاه دختر موسی بن جعفر است |
| خاتون دین پناه که برهان عزّتش |
| هر صبح و شام صیحه الله اکبر است |
| هر کس دری به خانه و راهی گزیده است |
| چشم امید لطفی صافی بر این در است |
**********
شعر: طوطیای تربت
شاعر: آیة اللّه العظمی صافی گلپایگانی
| این روضه صفیّه حق خواهر رضاست |
| یاخود اگر غلط نکنم عرش کبریاست |
| معصومه بنت موسیِ جعفر که تربتش |
| بر دیده اعاظم و اعلام طوطیـاست |
**********
شعر: سلاله حیدر
شاعر: آيت الله ميرزا محمد ثقفى تهرانى
| اى كه به خلق جهان تويى سر و سرور |
| شأن تو از قدر كاينات فزون تر |
| وقت ثناى تو مات عقل خردمند |
| گاه مديح تو محو فكر سخنور |
| طاير و هم ار، رسد به پايه قدرت |
| بال و پرش سوزد ار بود چو سمندر |
| شانه گيسوى توست، پنجه خورشيد |
| آينه روى توست ماه منور |
| رشحه اى از نور طلعت تو به افلاك |
| بر شد و افلاك از آن شدند پر اختر |
| عكس ز ابروى تو هلال چو برداشت |
| گشت مشار اليه خلق سراسر |
| بحر وجود تو خلق گشته دو عالم |
| بهر تو گرديده كاينات مسخر |
| خلقت هستى، تو داده اى به همه خلق |
| ز آن رو مهتر تويى بر اين همه كهتر |
| آدم و نوح و خليل و موسى و عيسى |
| از مدد فيض تو شدند پيمبر |
| كفو تو را چون نكرد خلق خداوند |
| زآن ننمودى به عمر خويش تو شوهر |
| خلق جهان جمله اند زوج و خدا فرد |
| تو چو خدا فردى و ندارى همسر |
| ذره اى از عصمتت زنان جهان را |
| گر برسد مريم اند جمله و هاجر |
| شبنمى از جود توست رحمت نيسان |
| سبزه اى از كشت تو است گنبد اخضر |
| دست كشيدى مگر تو بر سر آهو |
| كز وى حاصل شداست نافه اذفر |
| و الليل از موى تو شداست مبين |
| و الشمس از طلعت تو گشت مفسر |
| باب عطايت گشاده بر همه عالم |
| چشم اميد خلايق است بر اين در |
| گرد ضريحت دواى اكمه و ابرص |
| گرد حريمت شفاى عاجز و مضطر |
| حكم الهى به مهر توست مسجل |
| امر خدايى به حب تو است مقرر |
| بضعه زهرائى و سلاله حيدر |
| نور دو چشم نبى، حبيبه داور |
| فاطمه ثانيـى به عالم ظاهر |
| ليك به معنى تویى همان و نه ديگر |
| مظهر حقند خانواده عصمت |
| جلوه رب اند دودمان مطهر |
| بسته لبم «لم يلد» و گرنه بگويم |
| دخت خداى است بنت موسى جعفر |
| عمر تو كوتاه همچو شاخه گل بود |
| چون تو بزرگى و اين سراست محقر |
| نيست مرا غير درگه تو پناهى |
| آخر و اول تويى و اول و آخر |
**********
شعر: گل گلشن فاطمى
شاعر: حجت الاسلام و المسلمین علی دوانی
| ز باد حوادث گلى از پيمبر(ص) |
| در اين خاك عنبر فشان آرميده |
| يكى لاله از لاله زار ولايت |
| به گلزار قم بين چسان آرميده |
| گل گلشن فاطمى بين كه چونان |
| ز دست قضا نوجـوان آرميده |
| در اين بارگاه رفيع دل افروز |
| نهان زيب تاج كيـان آرميده |
| در اين ارض اقدس يكى گوهر پاك |
| به تقدير چرخ زمان آرميده |
| درخشان مهى دخت موسى بن جعفر |
| كز او كشورى در امان آرميده |
| جبين سا به خاك درش هان كه بى شك |
| در اين بقعه جان جهان آرميده |
| بگرد حريمش بسان كبوتر |
| هزاران ز روحانيان آرميده |
| به پيرامن مشغل پر فروغش |
| شهان و دو صد عالمـان آرميده |
| به فردوسيان گو به قم اندر آيند |
| كه زينت ده حوريان آرميده |
| كمال و شرف، علم و جاه و جلالت |
| به هر سوى اين آستـان آرميده |
| به هر جا كه گامى نهى با تامل |
| فسرده تنى شادمان آرميده |
| قدمها به آرامى اين جا فرو نه |
| كه در اين زمين گلرخان آرميده |
| به عبرت نظر كن كه بينى در اينجا |
| هزاران سر و ســروران آرميده |
| هزاران گل و بلبل و سرو و سوسن |
| دو صد نرگس و ارغـوان آرميده |
| خوش آنان كه در قم همى جان سپارند |
| خوش آن كو دراين گل مكان آرميده |
| خوش آن روزگارى كه در قم گذشت |
| خوشا حال آن كه شبـان آرميده |
| چه غم دارد از روز محشر«دوانى» |
| كه در ظل اين سايبان آرميده |
***********
شعر: نگين قم
شاعر: حجت الاسلام و المسلمین جواد محدثی
| شهرها انگشترند و «قم» نگين |
| قم، هماره حجّت روى زمين |
| تربت قم قبله عشق و وفاست |
| شهر علم و شهر ايمان و صفاست |
| مرقد «معصومه» چشم شهرِ ما |
| مهر او جانهاى ما را كهربا |
| دخترى از اهل بيت آفتاب |
| وارثِ دُرّ حيا ، گنج حجاب |
| در حريمش مرغ دل پر مى زند |
| هر گرفتار آمده ، در مى زند |
| هر دلى اينجاست مجذوب حرم |
| جان، اسير رشته جود و كرم |
| اين حرم باشد ملائك را مطاف |
| زائران را ارمغان، عشق و عفاف |
| آستان بوسش بسى فرزانگان |
| معرفت آموز ، از اين آستان |
| ديده پاكان به قبرش دوخته |
| عصمت و پاكى از آن آموخته |
| «حوزه قم » هاله اى بر گِردِ آن |
| فقه و احكام خدا را مرزبان |
***********
منبع: حوزه نت، بلاغ، گلبرگ، دیوان امام، کانون گفتگوی قرآن
تنظیم و فرآوری: رهنما، گروه حوزه علمیه
