عاصمه تشیع و معصومه اهل بیت

قم، یك شهر نیست، یك "فرهنگ" است.

جغرافى نیست، تاریخ است.

قم، ریشه در دین دارد و از چشمه سار معارف "اهل بیت" سیراب ‏شده است. شهر جهاد و اجتهاد، شعور و شرف، خون و حماسه و شهادت‏ است. قم، همیشه قائم و همیشه پیشتاز و پیشقدم بوده است.

در «انقلاب اسلامى‏»، نداى «قم‏» بود كه بر رواق تاریخ معاصرانعكاس مى‏یافت. قم، آئینه دار طلعت نور بود.

«19دى‏» بارقه‏اى از آن دل پرالتهاب و جرقه‏اى از آن كانون خشم‏ و آتش بود كه در سینه خداباوران نهفته بود.

قم، رواق باز تابنده فریاد سبز شكفتن و خروشهاى سرخ شهادت‏بود. گرچه در «15خرداد» مردم قم را به سوگ هجران امام‏نشاندند و جمع بسیارى از به پاخاستگان و قائمان آن روز را به‏مسلخ عشق و قربانگاه شهادت كشاندند، ولى این مردم خوب، در طول‏پانزده سال، نمك كینه برزخم آن ستم پاشیدند و آن داغ را همیشه‏زنده نگه داشتند. قم، در ایفاى نقش تاریخى خود در برابر اسلام،مكتب، ولایت و جهان تشنه معارف، همواره جلودار و علمدار بود.

قم، جوشید و خروشید، قیام كرد و غرید، برخاست، با مشعلى فرادست از خون شهیدانش و پرچمى بر دوش از عمامه‏هاى خونین وكفن هاى‏گلرنگ شهادت.

شعله مقدس برخاسته از قم، همه جاى ایران را گرفت و به آفاق‏جهان معاصر نیز دامن كشید و آن «موج خون‏» به ساحل پیروزى ‏رسید.

ایران، با نیروى «الله اكبر» روى پاى خود ایستاد.

ایران «قائم‏» شد و «قم‏» به ثمر «قیام‏» نشست.

قائمان قم، پس از آن تكبیره‏الاحرام سرخ، به «سجده شهادت‏»افتادند.

ولى آن تكبیرهاى خونین، پس از آن همه «قیام‏»ها و «قعود»ها و ركوع هاى سرخ و سجودهاى رنگین، سرانجام به «سلام پیروزى‏»متصل شد.

ایمان برسلاح پیروز گشت.

و امام آمد و «دهه فجر» بر سر این امت، نور پراكند.

پیروزى «فتوا» را جشن گرفتیم و نصرت «اجتهاد و فقاهت‏» رابه عید نشستیم.

اینها همه از جوشش چشمه كویر و عصمت قم، حضرت معصومه (سلام الله علیها) بود.

آن فاطمه ثانى (سلام الله علیها) كه فقیهان و بزرگان، آستان بوس حرم اویند و مزارش.