بقیع در نگاه شهید صفدریان

شامگه نیست زمین رخت عزا پوشیدست

پنجه مرگ چه بی ‌رحم و گریبان گیر است

آه ای قوم بجنبید که فردا دیر است

فصل تف آمد و ما تشنه و خصم آسودست

تشنگی را بگذارید فرات آلودست

آب آغشته به ننگ است مبادا بخورید

سهم لب‌ ها همه سنگ است مبادا بخورید

هر نفس راوی مرگ است برون می‌ریزد

این از بزاق دهن مرگ جنون می‌ریزد

شاخه‌ها چوبه دارند در مرگ آباد

خانه‌ها مأمن مارند در این مرگ آباد

وقت تنگ است مخسبید ز جا برخیزید

گاه جنگ است مخسبید ز جا برخیزید

مقصد ما در این جاده فرسودن هاست

تن ما زخمی از دشنه آسودن هاست

وای اگر در کمر جاده عمارت سازیم

یا که لنگر همه در بحر فنا اندازیم

درب خمخانه عشرت ‌طلبی باز شده است

فصل گردن زدن آینه آغاز شده است

تیغ کین شهوت بوسیدن حنجر دارد

باز قابیل به کف دشنه و خنجر دارد

باز هم فصل کمین کردن قابیل آمد

دشنه‌ای باز به قصد تن هابیل آمد

ما همان زخمی از دشنه قابیل هستیم

نه قناری و نه بلبل که ابابیل هستیم

طبل جنگ است که آواز کند در این دشت

مرغ ثار است که پرواز کند در این دشت

دشنه بردار که سردار تو را می‌خواند

باره زین کن که علمدار تو را می‌خواند