نگاهبانی از خود و خانواده در برابر آتش دوزخ
منصور بن عمار می گوید: روزی وارد مسجد شدم. جوانی در نهایت خضوع و خشوع با حالت گریان نماز می‌خواند. با خود گفتم: از این جوان بوی آشنایی می آید. توقف کردم تا سلام نمازش را داد سپس گفتم: «ای جوان! می دانی خدا را وادی است در جهنم که آن را «لظی» می گویند؟ بعد این آیه را تلاوت کردم:
كَلَّا إِنَّهَا لَظَى نَزَّاعَةً لِّلشَّوَى ؛ (روز قیامت اگر مجرمان تمام آن چه را متعلق به ایشان است، برای نجات از آتش فدا کنند) هرگز نجات نیابند؛ زیرا آتش دوزخ بر آنان شعله‌ور است و تمام سر و صورت و اندام شان را می سوزاند. 1
آن جوان از شنیدن این آیه فریادی زد و بی هوش شد. وقتی به هوش آمد گفت: (ای بنده ی خدا!) بیشتر بخوان. گفتم:
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا قُوا أَنفُسَكُمْ وَأَهْلِیكُمْ نَارًا وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ عَلَیْهَا مَلَائِكَةٌ غِلَاظٌ شِدَادٌ لَا یَعْصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُمْ وَیَفْعَلُونَ مَا یُؤْمَرُونَ ؛ ای کسانی که به خدا ایمان آورده اید! (در طاعت او بکوشید) خود و خانواده ی خویش را از آتشی که هیزم آن، انسان ها و سنگ ها است، نگاهدارید؛ آتشی که فرشتگانی بر آن گمارده شده اند که خشن و سخت گیرند و هرگز از فرمان خدا سرپیچی نمی کنند و دستورات او را به دقت اجرا می کنند. 2
آن جوان دو مرتبه فریادی زد و جان به جان آفرین تسلیم کرد. هنگامی که برای غسل دادن، جامه از تن او بیرون آوردیم، به خط سبز بر سینه ی وی نوشته شده بود:
فَهُوَ فِی عِیشَةٍ رَّاضِیَةٍ فِی جَنَّةٍ عَالِیَةٍ قُطُوفُهَا دَانِیَةٌ
این شخص (نیکوکار و مؤمن) در عیش و زندگانی خوش خواهد بود. در بهشت عالی رتبه و ابدی که میوه های آن همیشه در دسترس است، جاودان می باشد. 3
تنظیم: گروه دین و اندیشه تبیان
1- معارج، 15 و 16.
بر او نیست راهی به سوی فرار بر اطراف او شعله ور گشته نار
سر و صورتش پاک سوزد در آن بخواند به خود دوزخ آن کافران
2- تحریم، 6.
الا مؤمنان به یکتا خدا چه خود را و چه اهل بیت و سرا
بدارید از آتش و نار دور مبادا بیایید آن جا حضور
3- الحاقه، 21،22،23 .
چنان آتشی تا همه کافران «چو هیزم بخواهند بودن در آن»
بر آن سنگ خاراست آتش فروز کند روشن آن آتش قهر و سوز
که هستند مأمور در آن محل گروهی ملایک همه سنگدل
که هرگز زفرمان پروردگار نتابند رخ اندر انجام کار
فقط هر چه هستند مأمور آن عمل کرده تنها به دستور آن
