شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی

از مجموعه مشاهیر مدفون در حرم امام رضا(ع)

قدوه سالکان و عماد عالمان صالح حضرت آیت الله حاج شیخ حسنعلی اصفهانی نخودکی در نیمه ماه ذیقعده سال 1279 ه .ق ( یکصد و چهل سال پیش ) در اصفهان به دنیا آمد . علوم مقدماتی را از پدر و معلمان دیگر فرا گرفت و زیر نظر استاد بزرگوارش حاج میرزا محمد صادق که از بزرگان آن زمان بود ، تربیت معنوی و الهی دید . وقتی که به سن جوانی رسید علوم ادبی و بخشی از علوم ریاضی را نزد مرحوم آخوند کاشی و علوم عقلی و فلسفی را از دانشمند بزرگ جناب میرزا جهانگیر خان قشقایی به دست آورد و پس از آن به نجف اشرف رفت و به ادامه تحصیل و تهذیب نفس پرداخت .

در نجف معاشرت و مجالست او بیشتر با مرحوم آیت الله حاج سید مرتضی کشمیری بود و آیت الله کشمیری از اوتاد عصر خود و از اعاظم فقهاء به شمار می رفت . آیت الله اصفهانی نخودکی پس از طی مراحل لازم علمی و معنوی به اصفهان بازگشت و پس از مدتی از اصفهان به مشهد مسافرت کرد و در این سفر برای او مکاشفه ای روی داد که او را مجبور ساخت تا آخر عمر در مشهد و در مجاورت حضرت امام رضا (ع) باشد . برای همین به اصفهان آمد ، هر چه داشت فروخت ، همه تعلقات خود را از اصفهان قطع کرد و به مشهد رفت . آیت الله اصفهانی نخودکی روز 18 شعبان سال 1361 ه .ق ( شصت و چهار سال پیش ) در محله سعدآباد مشهد در سن 82 سالگی رحلت کرد . برای او تشییع بی نظیری ترتیب یافت و در صحن عتیق در جنب ایوان شاه عباس جلو غرفه ای که غرب ایوان است ، دفن شد . در سنگ مرمر قبر او چنین نوشته شده است : « اصفهانی ، شعبان 1361 » . آیت الله اصفهاین نخودکی از هفت سالگی تا آخر عمر همه شب های جمعه را بیدار می ماند و تا صبح به عبادت مشغول می شد . گاهی هیجده ساعت متوالی به خواندن نماز ، دعا و ذکر می پرداخت و در این عصر ، سالک و متشرعی مانند او دیده نشده است . او مقداری از وقت خود را به تدریس می گذرانید و بیشتر اوقات او به برآوردن حوائج مؤمنان و مراجعه کنندگان صرف می شد .

می توان گفت که ایشان در مدت اقامت در مشهد بیش از یکصد هزار مریض را مداوا و علاج کرد ، آن هم مریض هایی که گاهی با معالجات طب قدیم و جدید ، ممتنع العلاج بودند ولی او با دعا به معالجه آنان می پرداخت . آیت الله نخودکی با این حال مانند یک عالم متعارف زندگی می کرد و اگر او مانند برخی از عرفا ادعای مقامات معنوی می کردند ، بدون شک نصف ایران به او ارادت می ورزیدند . از برخی از افراد مورد اعتماد شنیده شده که آن جناب در حال حیات خود ، به این محلی که الان قبر اوست ، رفت و آمد زیادی داشت . در آنجا می نشست و قرآن و دعا می خواند . وقتی که به او گفتند : چرا به این محل توجه خاصی داری ؟ گفت : اینجا محل دفن من است و می گفت : مرا در این محل دفن کنید . در آن زمان سر این عمل معلوم نبود ولی بعد ها معلوم شد که این محل نزدیک پایه مناره است و از خرابی مصون است ولی جاهای دیگر صحن همه زیر و رو شدند ولی این محل همچنان به حال خود مانده است .

منبع: سایت وفاق

تنظیم برای تبیان: سمانه دولت آبادی