علی و شب

علی آن شیر خدا شاه عرب

الفتی داشته با این دل شب

شب ز اسرار علی آگاه است

دل شب محرم سرّالله است

شب علی دید و به نزدیكی دید

گر چه او نیز به تاریكی دید

شب شنیده ست مناجات علی

جوشش چشمه ی عشق ازلی

شاه را دیده به نوشینی خواب

روی بر سینه ی دیوار خراب

قلعه بانی كه به قصر افلاك

سر دهد ناله ی زندانی خاك

اشكباری كه چو شمع بیزار

می فشاند زر و می گرید زار

دردمندی كه چو لب بگشاید

در و دیوار به زنهار آید

كلماتی چو در آویزه‌ی گوش

مسجد كوفه هنوزش مدهوش

فجر تا سینه ی آفاق شكافت

چشم بیدار علی خفته نیافت

روزه داری كه به مهر اسحار

بشكند نان جوین در افطار

ناشناسی كه به تاریكی شب

می برد شام یتیمان عرب

پادشاهی كه به شب برقع پوش

می كشد بار گدایان بر دوش

تا نشد پردگی آن سرّ، جلی

نشد افشا كه علی بود علی

شاهبازی كه به بال و پرواز

می كند در ابدیت پرواز

شهسواری كه به برق شمشیر

در دل شب بشكافد دل شیر

عشقبازی كه هم آغوش خطر

خفت در خوابگه پیغمبر

آن دم صبح قیامت تأثیر

حلقه ی در شد از او دامن گیر

دست در دامن مولا زد در

كه علی بگذر و از ما بگذر

شال شه وا شد و دامن به گرو

زینبش دست به دامن كه مرو

شال می بست و ندایی مبهم

كه كمربند شهادت محكم

پیشوایی كه ز شوق دیدار

می كند قاتل خود را بیدار

ماه محراب عبودیت حق

سر به محراب عبادت منشق

می زند پس لب او كاسه ی شیر

می كند چشم اشارت به اسیر

چه اسیری كه همان قاتل اوست

تو خدای مگر ای دشمن دوست

در جهانی همه شور و همه شر

«ها علی بشر كیف بشر»

كفن از گریه غسال خجل

پیرهن از رخ وصال خجل

شبروان، مست ولای تو علی

جان عالم به فدای تو علی