علی نادره‌ی گیتی

هم صحبت جانان شو و از غیر گریزان

تا قدر تو افزون شود و مشکلت آسان

ای بی خبر از حال دل خسته ی درویش

امید مدار از کرم و رحمت یزدان

از خویش برون آی و فرا راه علی شو

آن کوکب فرخنده فر عالم امکان

آن راهبر دین خدا مظهر حکمت

آن حامی مظلوم و نگهدار یتیمان

شو، پیروی از شیر خدا کن که در این ره

جز حق و حقیقت نتوان یافت به قرآن

او بنده ی حق بود و بِهین بنده‌ی حق جو

او حامی حق بود و ز بیداد گریزان

جز طاعت محض از خط فرمان الهی

ناکرد و نه پیچید سر از طاعت و فرمان

سرفصل بلاغت همه شیوا سخنانش

در علم و عمل معنی دیباچه انسان

گاه از قلم علم زده نقش معانی

گه با سخن نغز شده شارح فرقان

گه تیغ برآهیخته در پهنه‌ی پیکار

آماده‌ی جانبازی و جان برخی جانان

علمش نه بدان حد که توان گفت به تقریر

زهدش بَر از آن پایه که گویند بدانسان

خود کیست که جز حقّ و حقیقت نشناسد

او هست علی، هست ولی، سرور شجعان

در علم علی ذات خدا کرده تجلی

بنیان کَن کُفر آمد و سازنده‌ی ایمان

وی کاشف اسرار ولایت شد و توحید

او بانی بنیاد کرامت شد و احسان

عقل اُمم از دانش او عاجز و مبهوت

فکر بشر از منطق او واله و حیران

هنگام عبات به خدا محو خدا بود

در صبح شهادت سر و جان داد به قربان

من کیستم ای شاه ولایت که نگارم

اوصاف ترا با سخن نغز به دیوان

من ذرّه‌ی ناچیزم و مجذوب تو خورشید

من بنده‌ی درگاه و تویی سایه‌ی سبحان

ای شاه ولایت علی عالی اعلی

تا هست جهان نام تو زنده‌ست به دوران

ای نادره‌ی فضل و کمال و ادب و جود

بالله که ندارد کَرَم ذات تو پایان