تبیان، دستیار زندگی
قطب الدین صادقی در کارگاه آموزشی تئاتر خیابانی، از ایده تا اجرا که در ایام برگزاری پنجمین جشنواره سراسری تئاتر خیابانی مریوان با حضور شرکت کنندگان در جشنواره برگزار می شود، درباره تعریف تئاتر خیابانی توضیح داد: ما در فرهنگ سنتی ایران خرده نمایش‌های میدان
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

بی‌سوادی مدرن و تنبلی فرهنگی رواج یافته است

قطب الدین صادقی

یک مدرس تئاتر در کارگاه آموزشی "تئاتر خیابانی، از ایده تا اجرا" با اشاره به اینکه توده های مردم به تئاتر و سینما نمی روند و در این میان تلویزیون هم ضربه زده‌است تاکید کرد بی سوادی مدرن و تنبلی فرهنگی دامن مردم را گرفته است.

به گزارش خبرنگار مهر، قطب الدین صادقی در کارگاه آموزشی "تئاتر خیابانی، از ایده تا اجرا" که در ایام برگزاری پنجمین جشنواره سراسری تئاتر خیابانی مریوان با حضور شرکت کنندگان در جشنواره برگزار می شود، درباره تعریف تئاتر خیابانی توضیح داد: ما در فرهنگ سنتی ایران خرده نمایش‌های میدانی داریم که به مجموعه بازی‌هایی گفته می شود. در دوره‌ای که اکثریت مردم در روستا زندگی می کردند و وسائل ارتباط جمعی وجود نداشت، مهمترین عملکرد این خرده نمایش‌های میدانی خلق تفنن بود.

وی با اشاره به جایگاه نامناسب هنرمندان در زمان قاجار در سطح جامعه افزود: هنرمندان در آن زمان مجبور بودند در اطراف و اکناف شهر کارهای خود را انجام دهند و گاهی در خانه‌های مردم در جشن‌ها آثار خود را اجرا کنند. این خرده نمایش‌های تئاتر خیابانی به معنای امروزی نیست. کاری که این هنرمندان می کردند همین کاری است که سینما و تلویزیون انجام می‌دهد و آن سرگرم کردن مردم است. این خرده فرهنگ ها تفاوت کاملا ریشه‌ای با تئاتر خیابانی دارند.

صادقی معتقد است تئاتر خیابانی مرسوم در ایران تئاتر خیابانی نیست بلکه تئاتر تهییجی - تبلیغی است. وی ادامه داد: چیزی که در ایران اجرا می شود خرده نمایش‌های فرهنگی نیست بلکه نمایش تهییجی - تبلیغی است. پیش از جنگ جهانی اول این نمایش‌ها به وجود آمدند. در آن زمان تئاتر خیابانی برای کتمان نشدن حقایق و اطلاعات  آن زمان در اروپا به وجود آمد. ایده اجرایی این تئاترها خطابی بود و مستقیما تماشاگر را خطاب قرار می‌دادند.

تئاتر خیابانی باید چیزی را افشا کند. تئاتر خیابانی، تئاتری است که نمی توان آن را روی صحنه اجرا کرد. هر چیز یک منطق درونی دارد و هنرمند تئاتر باید این را بداند

این کارگردان و مدرس با سابقه تئاتر معتقد است تئاتر خیابانی مردم را از دست نمی دهد و با مخاطب در ارتباط رو در رو و زنده است. وی تأکید کرد: در تئاتر خیابانی مقدمه‌ای در کار نیست و بلافاصله گروه وارد  متن اصلی  می‌شوند. تئاتر خیابانی، تئاتر زنده، رو در رو و در حال خطاب قرار دادن مردم و در حال افشای حقایق و اطلاعاتی است که کتمان می‌شود. اینجاست که تئاتر خیابانی با خرده نمایش های فرهنگی تفاوت دارد.

در تئاتر خیابانی مقدمه‌ای در کار نیست و بلافاصله گروه وارد  متن اصلی  می‌شوند. تئاتر خیابانی، تئاتر زنده، رو در رو و در حال خطاب قرار دادن مردم و در حال افشای حقایق و اطلاعاتی است که کتمان می‌شود. اینجاست که تئاتر خیابانی با خرده نمایش های فرهنگی تفاوت دارد.

وی گفت: تئاتر خیابانی باید چیزی را افشا کند. تئاتر خیابانی، تئاتری است که نمی توان آن را روی صحنه اجرا کرد. هر چیز یک منطق درونی دارد و هنرمند تئاتر باید این را بداند.

صادقی درباره تاریخ تئاتر خیابانی در جهان، یکی از بهترین تجربیات تئاتر خیابانی در دنیا را در زمان جنگ ویتنام و توسط جنبش جوانانی ذکر کرد که نمی خواستند به جنگ بروند. وی گفت: این جوانان با تئاتر خیابانی  در آمریکا نسبت به جنگ افشاگری می‌کردند. پیتر شومان با گروه "نان و عروسک" معروفترین این هنرمندان بود.

به اعتقاد صادقی موضوعات گزنده و مردمی از خصوصایت لازم تئاتر خیابانی است. وی تصریح کرد: در ایران توده های مردم به تئاتر و سینما نمی روند. توده های مردم عادت ندارند برای مسائل فرهنگی پول خرج کنند. چیزی که در این میان ضربه زده تلویزیون است. یک بی سوادی مدرن و تنبلی فرهنگی دامن مردم و جوانان را گرفته است. در ایران تنها طبقه متوسط هستند که به تئاتر می روند.

وی ادامه داد: در این شرایط باید تئاتر به سراغ مردم برود. با کار قوی می توان لذت تئاتر را به مردم چشاند. هنرمندان تئاتر خیابانی حق ندارند ضعیف کار کنند زیرا اندک تئاتر موجود هم لطمه می خورد. باید به لحاظ محتوا و شکل نمایش خیابانی قوی اجرا شود. باید فرهنگ تئاتر را از این طریق توسعه داد. قدرت موضوع و اجرا باید بالا باشد.

تنظیم برای تبیان : مسعود عجمی