ننگین ترین جنایت صهیونیست ها

پس از کشتار بی ‌رحمانه مسلمانان فلسطینی در اردوگاه‌های صبرا و شتیلا، جنبش صهیونیستی کاخ، اقدام به نصب تصاویر و پوسترهایی بر دیوارهای شهر قدس نمود. بر روی این پوسترها از کشتار صبرا و شتیلا به عنوان (کیفر مقدس) نام برده شده بود.   

این کشتار (18 – 16 سپتامبر 1982) در اردوگاه فلسطینی صبرا و شتیلا و پس از ورود نیروهای مهاجم اسرائیلی به بیروت، پایتخت لبنان و تحکیم سلطه خود بر بخش غربی آن، رخ داد. ورود نیروهای اسرائیلی به بیروت به خودی خود، به منزله نقض توافقی بود که ایالات متحده آمریکا بر آن نظارت داشت و براساس آن، نیروهای مقاومت فلسطین از شهر خارج شده بودند.

نیروهای اسرائیلی به دقت زمینه را برای ارتکاب این کشتار هولناک، آماده کردند و نیروهای حزب راست گرای کتائب لبنان به منظور انتقام از فلسطینیان و هم‌ پیمانان لبنانیشان آن را به اجرا درآوردند. توپخانه و هواپیماهای اسرائیلی، صبرا و شتیلا را بمباران کردند. این در حالی بود که در اردوگاه، سلاح یا فرد مسلحی وجود نداشت. ورودی‌های اردوگاه نیز در حالی محاصره شد که تنها پناه ‌جویان بی ‌دفاع فلسطینی و غیر نظامیان لبنانی در آن بودند. این نیروها جنگجویان کتائب را – که پس از ترور بشیر جمیل رئیس جمهور لبنان، تشنه خونریزی بودند – وارد آنجا کردند.

این کشتار، در طول بیش از یک روز کامل و در برابر دیدگان فرماندهان و سربازان اسرائیلی به اجرا درآمد. نیروهای اسرائیلی پیرامون اردوگاه را گرفته بودند و به جنگجویان کتائب، گلوله و غذا می‌رساندند.

کشتار در طول روز جمعه و تا بامداد روز شنبه ادامه داشت که ران بن یشای، آریل شارون، وزیر دفاع دولت مناخیم بیگن را از خواب بیدار کرد تا خبر رویداد کشتار در صبرا و شتیلا را به آگاهی او برساند. شارون هم با خونسردی به او پاسخ داد که: «سال خوبی است.» بعداً بگین در برابر کنست با بی ‌اعتنایی گفت: «غریبه ها، غریبه‌ها را کشتند... ما چه کار کنیم؟»

گزارش کمیته اسرائیلی کاهان به مسئولیت بگین و اعضای دولت او و فرماندهان ارتش در این کشتار اعتراف کرد زیرا بنا بر تصمیم آنها بود که نیروهای کتائب به صبرا و شتیلا رفتند و با کمک آنها وارد اردوگاه شدند اما کمیته، مسئولیت غیرمستقیم را متوجه نخبگان صهیونیست اسرائیل دانست و به همین اکتفا کرد و صرفاً خواهان آن شد که شارون برکنار شود و دوره خدمت رافائل ایتان، رئیس ستاد ارتش پس از پایان یافتن در آوریل 1983، تمدید نشود.

اما یک مسئول ناوگان آمریکا که در ساحل بیروت، پهلو گرفته بود (در گزارشی برای پنتاگون، که به بیرون درز کرد) بر مسئولیت مستقیم نخبگان سیاسی و نظامی اسرائیل تأکید نمود و این پرسش را مطرح کرد که: «اگر اینها جنایت جنگی نیست پس چیست؟» متأسفانه این گزارش به اندازه گزارش کمیته کاهان، مورد توجه قرار نگرفت و این درحالی است که این افسر آمریکایی که وستون برنیت نام داشت اوضاع و جزئیات کشتار و جلسه‌های متعدد فرماندهان گردان‌های مجری مستقیم آن (به ویژه ایلی حبیقه) و فرماندهان بلند پایه و سیاستمداران اسرائیلی به منظور آماده شدن برای این کشتار را به ثبت رسانده بود.

1500 شهید فلسطینی و لبنانی بی‌ دفاع – از جمله کودکان و زنان – قربانی کشتار صبرا و شتیلا شدند. همچنین نیروهای کتائب در پشت سر خود صدها نیمه جان بر جای گذاشتند و بسیاری از زنان به طور پی‌درپی مورد تجاوز قرار گرفتند. این کشتار، در نبود سلاح و جنگجویان در اردوگاه و در سایه تعهدات ایالات متحده در حمایت از فلسطینیان و هم‌ پیمانان لبنانی آنها ازجمله غیر نظامیان بی‌دفاع، پس از خروج نیروهای مقاومت از لبنان، رخ داد.

کشتار صبرا و شتیلا، دو هدف را دنبال می‌کرد: خرد کردن روحیه فلسطینیان و هم‌ پیمانان لبنانی آنها و دوم، کمک به برافروخته شدن آتش دشمنی‌های طایفه‌ای میان لبنانی‌ها.

آنچه را که ما می‌بایستی انجام دهیم دیگران انجام دادند

پس از کشتار بی ‌رحمانه مسلمانان فلسطینی در اردوگاه‌ های صبرا و شتیلا، جنبش صهیونیستی – فاشیستی کاخ، اقدام به نصب تصاویر و پوسترهایی بر دیوارهای شهر قدس نمود. بر روی این پوسترها از کشتار صبرا و شتیلا به عنوان (کیفر مقدس) نام برده شده بود. همچنین بر روی یکی از این پوسترها نوشته شده بود: آنچه را که ما می‌بایستی انجام دهیم دیگران انجام دادند (نشریه میدل ایست 28/4/1983) از خاخام شلومرگورن درباره جواز چنین کشتارهایی در آیین یهود سؤال شد که او در جواب گفت: آیین یهود در موقع جنگ، اجازه چنین کاری را می‌دهد (روزنامه هاآرتس، 12/12/1983) مسلماً خاخام گورن تنها خاخامی نیست که این‌ گونه اعمال را در مورد کودکان، زنان و پیران بی‌گناه مجاز می‌شمارد.