عادل، آخرین بازی قلعه نویی

اختلاف امیر قلعه نویی با عادل فردوسی پور آن قدر بالا گرفته است که سرمربی سپاهان اصفهان ترجیح می دهد به بهانه حضور دوربین برنامه 90 در کنفرانس مطبوعاتی ورزشگاه فولاد شهر، حتی در این سالن حاضر نشود و پاسخگوی هیچ کدام از خبرنگاران نباشد.

وقتی از زبان امیر می شنویم که «هر کجای دنیا باشم، دیگر با نود حرف نمی زنم» یا «عادل خدا را بنده نیست» و یا «فردوسی پور باید از آخرتش بترسد» حدس می زنیم مشکلی بزرگ در کار باشد، اما هیچ کدام از جستجوهای ذهنی مان به جایی نمی رسد.

خود قلعه نویی در بخشی از اظهاراتش سعی می کند برنامه انتقادی عادل پس از بازگشت تیم ناکام او از جام ملتهای 2007 آسیا را بهانه اصلی این قهر عجیب تلقی کند و البته از مانور نود روی اشتباهات داوری رخ داده به سود سپاهان در دو فصل اخیر حرف بزند، اما مخاطب پیگیر فوتبال ایران هیچ کدام از این فلسفه بافی ها را قبول نمی کند. اگر قرار بود قلعه نویی از رویکرد انتقادی برنامه عادل برنجد، بهترین فرصت برای او داستان روی آنتن رفتن مکرر درخواست امیر از «علی» برای حفظ آرامش کنفرانس مطبوعاتی و یا گاف قلعه نویی در ارسال نکردن به موقع فهرست استقلال به AFC مهیا بود و به ارجاع مسأله به حوادث سه سال پیش نیازی نبود. پس مسأله از قرار دیگری است. واقعاً ریشه خصومت امروز سرمربی سپاهان با مجری و تهیه کننده نود کجاست؟

بزرگترین ویژگی امیر قلعه نویی، بی گمان تسلطش به قواعد بازی در فضای فوتبال ایران است. بیش از 20 سال حضور مستمر در سطح اول این رشته ورزشی و در کنار بزرگترین تیمهای کشور، از او چهره ای ساخته که نبض فوتبال ما را خیلی خوب می شناسد، اتمسفر رسانه ها را درک می کند و ذهن افکار عمومی را خوب می خواند.

از قضا بزرگترین عامل موفقیت دور از انتظار قلعه نویی در لیگ برتر هم همین استیلایش به قاعده بازی در فوتبال ایرانی است؛ آنچه در حوزه بین المللی کفاف نمی دهد و از امیر، یک مغلوب تمام عیار ساخته است.

با این مقدمه، گمان می کنیم داستان اختلاف امروز او با عادل فردوسی پور هم بخشی از راهبردهای سرمربی سپاهان برای سربلندی دوباره در مسابقات داخلی است. داستان چندان پیچیده نیست؛ او امروز سرمربی پر مهره ترین تیم ایران به شمار می رود و روی نیمکت باشگاهی نشسته که خیلی ها بحق آن را ورژن باشگاهی تیم ملی می خوانند، اتفاقاً تیم را هم خودش به میل و سلیقه شخصی اش بسته، هیچ محدودیتی هم برای انتخاب بهترین ها نداشته و در حال حاضر نیز کمترین اشکالی متوجه امور جاری سپاهان نیست. با این اوصاف تیم امیر بد نتیجه می گیرد و خیلی بدتر بازی می کند؛

چنانچه اگر امتیازات ناپلئونی به دست آمده توسط سپاهان در دو بازی خانگی برابر پاس و شهرداری تبریز را از حساب این تیم کسر کنیم، طلایی پوشان اصفهانی فانوس به دست خواهند شد! این، درست همان شرایطی است که «امیر» را وامی دارد به تاکتیک های قدیمی اش متوسل شود و با راه انداختن یک جو مجازی و مصنوعی، حواس ها را از نتایج و نوع بازی مدافع عنوان قهرمانی دور کند. این دیگر باید از بدشانسی فردوسی پور باشد که این مرتبه قلعه نویی دیواری کوتاه تر از او پیدا نکرده و از رهگذر درگیری با این مجری تلویزیونی، در پی منحرف کردن افکار عمومی است !

شکی نیست که روابط قلعه نویی و فردوسی پور خیلی زود رو به بهبود خواهد گذاشت. این ترفند امیر است که در روزهای سخت، سراغ بهانه های عجیب برود. همان طور که در لیگ پنجم مدام از دستهای پشت پرده گفت و عاقبت به خیر شد و همان طور که در روزهای دشوار لیگ هشتم از روابط مشکوک صنعتی ها حرف زد و باز با استقلال طعم قهرمانی را چشید، اکنون هم سعی می کند با انداختن توپ به زمین مجری نود، روزهای بد خودش و تیمش را تحت تأثیر قرار بدهد و به انتظار روزهای شیرین احتمالی بنشیند؛ همان روزهایی که احتمالاً دوباره قلعه نویی را با آن لبخندهای همیشگی اش در استودیوی 90 خواهیم دید !

تنظیم برای تبیان: رضا سیگاری