تبیان، دستیار زندگی
در مقاله قبلی با ویژیگی های ارتفاع و تاثیر ارتفاع در ورزش آشنا شدیم حال در این مطلب درباره چگونگی تمرین در ارتفاع و تاثیر ارتفاع در کوهنوردان و برخی مشکلات مانند کوه گرفتگی صحبت خواهد شد ..........
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

ارتفاع و ورزش (2)

ورزش در ارتفاع

در مقاله قبلی با ویژگی های ارتفاع و تاثیر ارتفاع در ورزش آشنا شدیم حال در این مطلب درباره چگونگی تمرین در ارتفاع و تاثیر ارتفاع در کوهنوردان و برخی مشکلات مانند کوه گرفتگی صحبت خواهد شد..

تمرین در ارتفاع

وقتی مکزیکوسیتی (به ارتفاع 2136 متر) به عنوان محل بازی‌های المپیک 1968 انتخاب شد در رابطه با نحوه عملکرد ورزشکاران در آن ارتفاع و نحوه تمرین برای آمادگی بیشتر در آنجا سؤال‌های متعددی مطرح شد و به دنبال آن تحقیقات وسیعی نیز انجام شد اما به هر حال تصمیم کمیته بین‌المللی المپیک برگشت‌ناپذیر بود بنابراین کشورهای شرکت‌کننده در بازی‌ها بهترین راه را در آن دیدند که اردوی آمادگی قهرمانان خود را در ارتفاعات برپا کنند یا خیلی زودتر از شروع بازی‌ها به مکزیکوسیتی بروند تا قهرمانان رفته‌رفته به آب و هوای آن دیار عادت کنند.

برخی از ورزشکاران به اثر مثبت تمرین در ارتفاع بالا معتقدند. برای افراد مبتدی و غیرورزشکار تمرین در ارتفاع می‌تواند مفید باشد البته نمی‌توان گفت این بهبودی در اثر تمرین حاصل شده است یا در اثر ارتفاع.

هنگامی که تمرین در ارتفاع انجام می‌شود باید به نکته‌های زیر توجه کرد:

1. امکانات و محیط تمرین مناسب باید فراهم شود.

2. قسمت عمده تمرین باید در ارتفاع متوسط (2250 ـ 1950 متری) انجام شود.

3. صعود به ارتفاع بالاتر برای مدت زمان کوتاه باید به طور منظم جزء برنامه اصلی یعنی تمرین در ارتفاع متوسط گنجانده شود.

4. توقف ممتد در ارتفاع باید محدود به 4ـ2 هفته و توأم با رفت و برگشت به سطح دریا یا به ارتفاع پایین‌تر باشد.

5. تمرین در ارتفاع باید تأکیدی بر حفظ توان عضلانی باشد.

6. شروع فعالیت جدی در سطح دریا باید حدود 2 هفته پس از ترک ارتفاع انجام شود.

تأثیر ارتفاع در کوهنوردان

ارتفاع روی سیستم بدن انسان حتی کوهنوردان تأثیرات بسیاری می‌گذارد که یکی از آنها کوه‌گرفتگی است.

کوه‌گرفتگی حالتی است که در اثر تحلیل و کمبود شدید انرژی موجود در بدن ایجاد می‌شود و انسان را ناتوان و بی‌اراده می‌کند.

کوهنوردی

علت کوه‌گرفتگی

هرچه از سطح دریا بالاتر می‌رویم به لحاظ کاهش فشار هوا، درصد حجم اکسیژن موجود در هوا نیز کاهش می‌یابد و اکسیژن کمتری به عضلات، بافت‌ها، سلول‌های مغز و سایر اندام‌های بدن می‌رسد.

صعود سریع، فعالیت شدید بدنی و عدم آمادگی بدن احتمال کوه‌گرفتگی را افزایش می‌دهد. صعود سریع به ارتفاعات بالای 2000 متر گاه ممکن است باعث بروز علایم و برخی از بیماری‌ها شود.

علایم کوه‌گرفتگی

علایم کوه‌گرفتگی شامل از دست دادن اشتها، افزایش ضربان قلب، افزایش تهویه ریوی، رنگ‌پریدگی، تنگی‌نفس، خستگی، مشکلات سیستم گوارش، کاهش شنوایی،‌ کاهش دقت،‌ کاهش بینایی،‌ کاهش هماهنگی عصب و عضله، بی‌خوابی و گاه خونریزی از شبکیه چشم است. در اکثر افراد این علایم ظرف 2ـ1 روز از بین می‌رود اما در برخی از افراد ممکن است این علایم باقی بماند و شخص مجبور شود به نقطه کم‌ارتفاعی مراجعه کند.

پیشگیری از کوه‌گرفتگی

قبل از صعود باید تمرین‌های بدنی لازم برای کسب آمادگی جسمانی انجام شود. راهپیمایی گام به گام و استراحت به موقع هنگام صعود در پیشگیری از کوه‌گرفتگی بسیار مؤثر است. خواب کافی در روز قبل از حرکت، مصرف مواد غذایی کم، پرهیز از الکل و توتون و حرکات فیزیکی غیرضروری از موارد پیشگیری محسوب می‌شوند.

درمان کوه‌گرفتگی

درمان قطعی و سریع در چنین حالتی رفع ارتفاع است یعنی فرد باید به نقطه کم ارتفاع‌تری آورده شود یا در همان ارتفاع استراحت کند تا نسبت به شرایط موجود در ارتفاع عادت کند. مصرف چای شیرین، مواد گلوکزی (مانند قند، شکلات)، ویتامین C و عسل در درمان کوه‌گرفتگی بسیار مؤثر است. استفاده از اکسیژن از طریق کپسول اکسیژن علایم کوه‌گرفتگی حاد را برطرف می‌کند.

تهیه کننده : رزا خاموشی

منبع : مقالات دکتر دیوید کاستیل