از گرزهای عذاب بترس

نقل شده است : سلمان فارسى (ره ) روزى از بازار آهنگران عبور مى كرد، دید جمع كثیرى در اطراف جوانى كه بى هوش روى زمین افتاده بود، جمع شده اند.

وقتى مردم سلمان را دیدند، جلو آمدند و گفتند: اى سلمان ! این جوان ، جن زده است شما از اصحاب حضرت رسول (صلى الله علیه و آله ) هستید تشریف بیاورید به بالین او و دعایى بفرمایید تا به بركت دعاى شما شفا یابد.

هنگامى كه سلمان به بالین جوان آمد، او فى الفور چشم خود را باز كرد و گفت : اى سلمان ! من جن زده و دیوانه نیستم، بلكه از بازار آهنگران عبور كردم ، صداى پتك آنان را شنیدم كه محكم بر آهن مى زنند. به خاطرم آمد قول خداوند متعال ، كه در قرآن مى فرماید:

«وَلَهُم مَّقَامِعُ مِنْ حَدِیدٍ » (1) ؛ از براى كفار گرزهاى گران و سنگین و عمودهاى آهنین است كه دائما بر سر آنان مى كوبند.

به فكر فرو رفتم كه ملائكه غضب الهى، گرزهاى آهنین را بر فرق مجرمان فرود مى آورند، از این جهت بى هوش شدم .

جناب سلمان به آن جوان بسیار علاقه پیدا كرد و در حق او دعا نمود و فرمود: این جوان شخص عاقل و دانایى است ؛ زیرا مى تواند از دیدنى ها و شنیدنى هاى دنیا كه براى عبرت گرفتن خلق شده است، عبرت بگیرد. فكر صحیح او در مغز سالمش ، مشغول فعالیت است.(2)

در جاى دیگر آمده است: سلمان دائما با او بود تا این كه آن جوان بیمار گردید و بیماریش شدت یافت. سلمان به نزد او آمد و بالاى سرش نشست، جوان در حالت احتضار و مشرف به مرگ بود، سلمان (با دیده بصیرت بین خود و ایمان كاملش ملک الموت را مى دید.) از این رو گفت : اى ملک الموت ! با برادر من (این جوان) لطف و مهربانى كن . ملک الموت پاسخ داد: اى سلمان ! من با هر شخص با ایمانى مهربانم. (3)

1- سوره حج ، آیه 21.

2 خزینه الجواهر،ص 508 و جلوه هاى تقوا،ص 207.

3- امالى شیخ مفید،ص 87 و نمونه هاى از تاثیر و نفوذ قرآن ،ص 112.