ازدواج با حقوق مضاعف
ازدواج تنها یك پیوند عاطفی و اخلاقی میان دو انسان نیست. زن و شوهر پس از ثبت رسمی ازدواج، وارد توافقی دو جانبه می‌شوند كه معمولا نظام قانونی هر كشور برای آن چارچوب مشخصی تعریف كرده‌است. این چارچوب حقوقی در كشورهای مختلف متفاوت است، اما در همه كشورها برآمده از سنت، عرف، تجربه بشری، مذهب و اصول پایه‌ای علم حقوق یا معاهدات بین‌المللی است. البته در هر كشور سهم هر یك از این منابع در تدوین چارچوب حقوقی حاكم بر ازدواج متفاوت است. برخی كشورها عرف و دانش بشری را در اولویت قرار داده‌اند و برخی كشورها نظیر ایران، صرفا بر تعالیم مذهبی و آموزه‌های فقهی در تدوین قوانین خانواده تاكید داشته‌اند.
بر اساس قانون مدنی ایران، ازدواج یک عقد قانونی است که در آن حقوق و تکالیف متفاوتی به زن و مرد داده می‌شود. با امضای سند ازدواج، زن برخی از حقوق مدنی و معنوی خود همچون حق سفر، داشتن شغل، انتخاب محل زندگی و مسکن، ولایت بر فرزندان و جدایی از همسر (طلاق) را از دست می‌دهد و حقوق مادی همچون مهریه و نفقه را به دست می‌آورد. در شرایط امروز جامعه ایران بسیاری از زنان نمی‌توانند بپذیرند كه صرفا چون زن هستند، اگر ازدواج كنند این حقوق خود را از دست می‌دهند. ضمن اینكه در برخی موارد، مردان از این برتری حقوقی و قانونی خود سواستفاده كرده و زنان را در شرایطی ناعادلانه و غیر انسانی قرار می‌دهند. نگاهی به دور و بر كافی است تا موارد متعدد رفتار ناعادلانه و غیراخلاقی با زنان در چاردیواری خانه‌ها را ببینیم.
قطعا مواردی هم وجود دارد كه زنان رفتاری غیرمنصفانه علیه همسران خود پیشه كرده اند، اما قانون ابزار مقابله و دفاع از حقوق مدنی را به مردان اعطا كرده، در حالی‌كه از زنان دریغ كرده است. مرد می‌تواند به راحتی درخواست طلاق دهد، اشتغال و حتی خروج زن از منزل را ممنوع كند، حضانت فرزندان را از او سلب كند، همسر دیگری علاوه بر او اختیار كند، از پرداخت خرج زندگی استنكاف كند و ... اما در مقابل زن تنها می‌تواند درخواست مهریه و نفقه كند كه عموما مردان با انتخاب یك وكیل خبره (كه با فضای مردانه حاكم بر محاكم دادگستری به خوبی آشنا است) از این تكالیف خود استنكاف كرده یا با ادعای عدم استطاعت بار آن را از دوش خود برمی‌دارند.
زنان برای فرار از این بن‌بست و تبعیض چه راه‌هایی دارند؟ به باور برخی یكی از راه‌حل هایی كه فعلا می‌تواند به زنانی كه قصد ازدواج دارند كمك كند «شروط ضمن عقد است». شروطی مانند:
شرط تحصیل، شرط اشتغال، شرط وكالت زوجه در صدور جواز خروج از كشور، شرط تقسیم اموال موجود میان شوهر و زن پس از جدایی، حضانت فرزندان پس از طلاق، شرط وكالت مطلق زوجه در طلاق و ...
مردان و زنان خانواده به تحلیل و بررسی اهمیت و میزان تاثیر گذاری این موضوع در خوشبختی زوجین پرداخته اند. نظر شما چیست؟ آیا این شروط عدالت میان زنان و مردان را تامین می کند یا موجب سنگ اندازی در راه ازدواج و بهانه ای به دست کسانی است که در ازدواج تعلل می کنند؟!
شما نیز برای اعلام نظر خود در این بحث تحلیلی – تجربی داغ می توانید اینجا کلیک کنید
واحد امور کاربران سایت تبیان
