آیا در باتلاق فرو رفتهای؟!
نشستهای رو به رویم كه چرا آمدهام؟ كه چرا میروم؟ به كجا میروم؟ این آمدن و رفتن به چه هدف؟
میان همه پاسخها، یك پاسخم امتحان عبودیت و بندگی و رسیدن به كمال است كه دنیا جایگاه اصلی و همیشگی من و تو نیست؛ كه دنیا معبریست برای عبور؛ برای رسیدن به مقصد؛ كه اینجا باید امتحان شوی و آزمایش تا در سرای باقی نتیجه انتخابت را دریابی؛ خوب یا بدش را ... كه این دنیا برای پس از اینجاست ...؛ كه اینجا سرای امتحان است و محك و آزمایش ...؛ كه من و تو برای این دنیا آفریده نشدهایم و مأموریم به تلاش در دنیا برای آخرت!
الَّذِی خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَیَاةَ لِیَبْلُوَكُمْ أَیُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا 1
حیات و ممات؛ جوانی و پیری؛ ثروت و قدرت؛ فرزندان و دوستان؛ فقر و غنا، بیماری و تندرستی، همه و همه وسیله آزمایشاند برای من و تو كه كدام یك در آن گرفتار میشویم و در باتلاق دنیا فرو میرویم و كدام یك پای از دامها میگسلیم و دنیا را وسیلهای برای كسب آخرت و نجات خویش قرار میدهیم ... كه دنیا سراییست كه نمیتوانی از آن به سلامت بروی، مگر با تقوا؛ دنیا سراییست كه نمیتوانی از كارهایش نجات یابی، مگر با تقوا؛ كه دنیا سرای آزمایش است كه آنچه را از آن برای آن برگیری؛ از كف میدهی و بر همان مؤاخذه میشوی و آنچه از آن برای غیر آن برگیری، برایت ماندگار میشود...؛ كه دنیا مَثَلِ همان بازگشت سایه است، اگر خردمند باشی كه سایه در آن حال كه گسترده است، جمع میشود و در همان حال كه افزوده است، كاسته میشود...2
نعمت این دنیا را دادهاند كه من و تو را بیازمایند كه شكر نعمت میكنیم یا كفران؟! سختی این دنیا را دادهاند كه من و تو را بیازمایند كه بر سختیها و مشكلات صبر میكنیم یا ناسپاسی؟! ... كه هر كس كفران كند و ناسپاسی شكست خورده این امتحان است و آزمایش!
دنیا را گذاشتهاند برای آزمایش كه تا حادثهها و سختیها پیش نیاید و امتحانهای دشوار راه دینداری چهره نشان ندهند، حق از باطل و ایمان از شرك مشخص نمیشود و من و تو طلایی هستیم كه ما را در كوره گداخته حوادث و ابتلائات گذاشتهاند تا پخته و آزموده شویم و جوهره ناب كمالات انسانی خویش را عیان كنیم.
مـــرغ بـاغ مــلكوتـم نیـــم از عـالـم خـاك |
چند روزی قـفسی ساختهاند از بـدنـم |
ای خوش آن روز كه پرواز كنم تا بر دوست |
بـه هـوای سـر كـویـش پر و بالی بزنم |
زهرا رضاییان - گروه دین و اندیشه تبیان
1- سوره مبارکه الملک آیه 2
2- نهج البلاغه، خطبه 63