حجازی دیروز، ناصر خان امروز
حکایت استقلال و اتفاقاتی که در این باشگاه رخ مى دهد هر روز جالبتر از دیروز مى شود. اگر فصل گذشته واعظى آشتیانى هر دو پاى مبارك را در یك كفش كرده و از صمد مرفاوى حمایت مى كرد و اگر مشاور او كسى بود كه امیر قلعه نویی لقب «بچه» را برایش گذاشت و اگر آقاى آشتیانى با افتخار عنوان كرد كه همه آن بیانیه هاى تند و تیز را خودش مى نوشته، حالا اتفاقات بامزه ترى رخ مى دهد و ناصر حجازى كه تا دیروز انواع و اقسام مصاحبه هاى آنچنانى را علیه فتح ا...زاده انجام داده بود ناگهان با حاجى دست دوستى و مودت مى دهد تا ملت فراموش كنند كه حجازى قبلاً چه گفته بود و چه تفكراتى داشت.
مصاحبه معروف ناصر حجازى كه گفته بود فتح ا...زاده فقط بلد است در اردوها براى بازیكنان جوك بگوید هنوز در گوشمان زنگ مى زند. همان مصاحبه اى كه ناصرخان گفته بود من مدیریت را به فتح ا...زاده یاد دادم. آن روزها خیلى ها گفتند چرا حجازى با فتح ا...زاده كه این همه به پاى او ایستاد اینگونه رفتار مى كند اما براى این سؤال مثل خیلى سؤالات دیگر جواب قانع كننده اى پیدا نشد. فتح ا...زاده هم در مقام پاسخگویى برآمد و گفت حجازى با مصاحبه علیه من تخلیه روحى مى شود و ....
از آن روزها مدت زیادى نگذشته؛ روزهایى كه حاجى و حجازى مثل دایى و مایلی كهن به همدیگر محبت مى كردند!...
امروز اما دنیا عوض مى شود و حجازى در حالى نزد حاجى مى رود كه عكاس ها دسته دسته وارد باشگاه مى شوند تا از لحظه ملاقات ناصرخان با مردى كه به گفته او فقط بلد بود جوك بگوید عكس بگیرند!
بله، ناصر حجازى رئیس كمیته فنى مدیرى مى شود كه به زعم خودش فقط بلد بود جوك بگوید! احتمالاً ناصرخان هم مثل ما، حاجى و خیلى هاى دیگر گذشته ها را فراموش مى كند چون آنچه اهمیت دارد «امروز» است و اینکه دلها یكى شود. فقط سؤال اینجاست كه چرا در فوتبال ما آنها كه بیشتر مصاحبه مى كنند و اهل افشاگرى اند بیشتر توى چشم هستند.
ناصر حجازى دروازه بان بسیار بزرگى بود و در مربیگرى هم به هر حال افتخاراتى دارد (هر چند كه ناكامى هم دارد) اما آیا اگر آن مصاحبه ها را انجام نمى داد در دفتر فتح ا...زاده رؤیت مى شد؟ مگر همین حجازى نبود كه مى گفت آدم باید حرف زبان و دلش یكى باشد، پس چرا او به مدیرى كه فقط بلد است جوك بگوید چراغ سبز نشان مى دهد؟
مردم با دیدن این ماچ و بوسه ها و این ناهار خوران ها وا لبته با یادآورى آن مصاحبه ها و تیتر یك ها چه فكرى مى كنند؟
آیا جز این است كه خالى ماندن سكوها و صندلى هاى ورزشگاه ها به سبب همین رفتارهاى دوگانه است؟ چطور مى شود كه اسطوره پرسپولیس یك روز با دایى خوب باشد و یك روز بد؟ چطور مى شود اسطوره استقلال یك روز حاجى را آبراموویچ بداند و روز دیگر او را مدیرى طناز قلمداد كند؟ یادش به خیر روزى كه شیث و حقیقى آن شوى تماشایى را در آزادى و مقابل دوربین هاى تلویزیونى اجرا كردند كریم باقرى با یك جمله تاریخى واقعیت ها را گفت و عادل فردوسى پور تأكید كرد كه بازیكنان نباید تصور كنند گوشهاى ما دراز است!
... امروز هم همان حس دراز بودن گوشها به اهالى فوتبال دست داده و آنها احساس مى كنند كه در این فوتبال همه در حال نقش بازى كردند. شاید هم لازم شود مهران مدیرى بعد از شب هاى برره یك سریال طنز 90 شبى درباره فوتبال و اهالى فوتبال بسازد.
تنظیم برای تبیان: رضا سیگاری
