تبیان، دستیار زندگی
یك هفته پیش نامه‏اش آمد. این عكس را برای دسته شما فرستاده. تو نامه‏اش نوشته پاش به اینجا برسد حسابی از خجالت‏تان در می‏آید
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

پفك‌خوری عراقی‌ها

رزمنده

تبیان:متنی که در زیر می خوانید خاطره ای است از دوران دفاع مقدس که توسط "داوود امیریان" نقل شده است.

سگرمه‏هاش تو هم بود. چپ‌چپ نگاهم می‌كرد. لباس زرد تن‏اش بود و سرش را از ته تراشیده بودند. ایستاده بود و دستانش را روی سینه جمع كرده بود. با زبان بی‏زبانی می‏گفت اگه برگردم، پوست از سرتان می‏كنم.

وحید گفت: یك هفته پیش نامه‏اش آمد. این عكس را برای دسته شما فرستاده. تو نامه‏اش نوشته پاش به اینجا برسد حسابی از خجالت‏تان در می‏آید. نوشته یك آشی برایتان می‏پزد كه یك وجب روغن روش باشد. ببینم مگر چكارش كردید این‌قدر از شماها شاكی شده؟

به زحمت خندیدم و گفتم: شوخی كرده. پیرمرد خوش‌مشرب و مهربانیه. عموته، خودت كه می‏شناسیش. ما هم با عرض معذرت بهش می‏گفتیم عمو پفكی!

تازه چشمانمان گرم خواب شده بود كه صدای بوق‏های ممتد ماشین عمو پفكی بلند شد و پشت بندش از بلندگوی قراضه و گوشخراشش مارش عملیات و صدای كلفتش گوشمان را خراش داد: ای رزمندگان دلیر، بجنگید با كفّار! ای دلیر مردان، دمار از روزگار این دشمنان دین و مملكت در بیاورید و بفرستیدشان به بغداد ویرانه!

كریم از ته سنگر با دلخوری گفت: نخیر! بازم شروع شد!

همان شب دستور رسید كه باید به سرعت خط را تخلیه كنیم و سی‌صد ـ چهارصدمتر عقب‌تر، پشت یك دژ جاگیر بشویم. شبانه باروبندیلمان را جمع كردیم و یاعلی مدد

فرشید گفت: الانه كه دوباره عراقیا مگسی بشن و هر چی توپ و خمپاره‌دارن بریزن سرِ مای بدبخت!

عمو پفكی هنوز رجز می‏خواند و شعار می‏داد و بوق می‏زد. آقامحسن كه مسئول دسته‏مان بود، گفت: هر كی شهرداره بره سهمیه پفك و اسمارتیزمان را بگیره!

دو ـ سه نفر خندیدند. با دلخوری بلند شدم و از سنگر رفتم بیرون. ماشین لكنته و درب و داغون عمو پفكی داشت نزدیك می‏شد. خودش پشت فرمان نشسته بود و مثل سبزی‏فروشِ محله‏مان كه همیشه در موتورِ سه چرخه‏اش می‏نشست و با بلندگو خانه‏دار و بچه‏دار را به خریدن سبزی و بادمجان و گوجه دعوت می‌كرد، میكروفن بلندگو را به دهان چسبانده و حین رانندگی رجز می‏خواند و از روی چاله چوله‏ها ماشین را رد می‌كرد.

كار هر روزش بود. وسط ظهر تو ظلّ گرما كه حتی جك و جانورها به سوراخ لانه‌شان پناه می‏بردند تا ساعتی از نور شدید آفتاب استراحت كنند، ماشین‏اش را روشن می‌كرد و می‏آمد خط‌مقدم تا مثلاً به ما روحیه بدهد. چه روحیه دادنی! تو سرش بخورد. انگار كه عراقی‌ها هم مثل ما به او حساس شده بودند. چون همین كه به خط می‏رسید باران گلوله و خمپاره را به طرف ما سرریز می‌كردند و ما تا دو ـ سه ساعت از سر و صدای انفجار و هجوم خاك به سنگر، خواب و خوراك ازمان گرفته می‏شد.

نمی‏دانم اسمش كبلعلی بود یا حاج‏علی، اما ما عمو پفكی صداش می‌كردیم. رسید دم سنگر. نكرد میكروفن را از دهانش دور كند. انگاری من كَر مادرزاد هستم و نمی‏شنوم. صداش از تو بلندگو پخش شد كه: سلام بر تو رزمنده غیور كه دست از جان شسته‏ای و به جبهه آمده‏ای. شیرِ مادر حلالت. درود بر تو باد!

زدم به شیشه و علامت دادم شیشه را پایین بكشد. شیشه را پایین كشید. گفتم: عراقی‌ها هم فهمیدند كه من شیر خشكی نیستم و شیر ننه‏ام را خورده‏ام. بچه‏ها خسته‏ان. سهمیه‏مان را بده و برو جای دیگه ثواب جمع كن.

مثل همیشه بهش برنخورد. صدای خنده‏اش از بلندگو پخش شد و گفت: احسنت بر شما رزمندگان كه این قدر روحیه دارید. بگیر عموجان، نوش جانتان!

نمی‏دانم اسمش كبلعلی بود یا حاج‏علی، اما ما عمو پفكی صداش می‌كردیم. رسید دم سنگر. نكرد میكروفن را از دهانش دور كند. انگاری من كَر مادرزاد هستم و نمی‏شنوم

و چند بسته پفك نمكی و اسمارتیز و آدامس خروس‏نشان ریخت تو بغلم و چند تا بوق زد و بعد در حالی‌كه یك سرود حماسی از بلندگو پخش می‌كرد، گازِ ماشین را گرفت و خاك را بلند كرد و ریخت تو حلق‏ام!

عراقی‌ها هم دست به كار شدند و با چند خمپاره شصت او را بدرقه كردند. رفتم تو سنگر. اكثر بچه‏ها خروپف می‌كردند. خوابم می‏آمد. دراز كشیدم و یك پفك نمكی باز كردم و شروع كردم به خوردن. فرشید اعتراض كرد: خرت و خرت نكن خوابم میاد!

پفك را كنار گذاشتم و خوابیدم.

همان شب دستور رسید كه باید به سرعت خط را تخلیه كنیم و سی‌صد ـ چهارصدمتر عقب‌تر، پشت یك دژ جاگیر بشویم. شبانه باروبندیلمان را جمع كردیم و یاعلی مدد. عراقی‌ها خواب بودند كه ما به عقب رسیدیم.

بعد از نماز صبح كه برای نگهبانی بالای دژ رفتم، دیدم كه عراقی‌ها حمله كرده‏اند و خط قبلی را گرفته‏اند. تو دلم حسابی به ریش‏شان خندیدم. چون غیر از سنگر خرابه و كلی آت و آشغال چیزی نصیب‏شان نشده بود. دیگر یاد عمو پفكی بیچاره نبودم.

دم ظهر بود كه صدای ضعیفی از دور آمد: ای رزمندگان مسلمان، ای سلحشوران ای فرزندان...

یكهو آقامحسن از جا پرید و داد زد: ای وای عمو پفكی!

فرشید خواب‏آلود گفت: نگران نباش، داره میاد!

ـ چی میگی، اون بنده خدا نمی‏دونه ما خط را تخلیه كرده‏ایم!

برای لحظه‏ای در سنگر سكوتی سنگین حكمفرما شد. لحظه‏ای بعد همه با هم پابرهنه و پوتین پاشنه خواب از سنگر زدیم بیرون و پریدیم بالای دژ. ماشین عمو پفكی را دیدم كه داشت به خط سابق نزدیك می‏شد و صدایش می‏آمد: بیایید كه عموجان آمده. ای رزمندگان مسلمان...

همگی شروع كردیم به داد و هوار كردن كه او را متوجه خطری كه به سویش می‏رفت، بكنیم. اما پیرمرد بیچاره شاد و شنگول شعار می‏داد و مارش حمله پخش می‌كرد و راست شكم به طرف عراقی‌ها می‏رفت! عراقی‌های بدمصب كه فهمیده بودند شكار دارد خودش به تله نزدیك می‏شود بی سر و صدا منتظرش بودند!

فرشید سلاحش را هوایی شلیك كرد. من هم تیر هوایی زدم. اما عمو پفكی انگار تو باغ نبود. هنوز صدایش می‏آمد:

ـ ای جان نثاران، ای رزمندگان شجاع... اِ اینجا چه خبره! ای وای عراقی، كمك، كمك!

و این آخرین كلماتی بود كه ما شنیدیم. چون لحظاتی بعد عراقی‌ها عمو پفكی را اسیر كردند و ماشین‏اش را مصادره.

دمغ به سنگر برگشتیم. تا چند دقیقه ساكت بودیم. یكهو كریم پقی زد زیر خنده. بعد از او فرشید خندید و بعد یكی دیگر و سرانجام تمام افراد دست بر شكم قاه قاه می‏خندیدند. فرشید كه از فرط خنده اشك از چشمانش راه افتاده بود گفت: فكر كنم عراقیا بیشتر از ما از دستش عاصی شده بودند. حالا هم براش آهنگ عربی گذاشتن و جلوش می‏رقصن تا انتقام بگیرن.

كریم گفت: حیف از پفك نمكی و اسمارتیزها. الان عراقیا دارند كوفت می‏كنن.

آقامحسن گفت: عمو پفكی هم وارد لیست اسیران جنگی شد!


تنظیم: امیر مقیمی