متمهدیان و مدعیان مهدویت
(13)
اشاره:
نوشتار حاضر در ادامه مجموعه مقالاتی است كه از چندی پیش در واكاوی و شناخت یكی از جدی ترین آسیبها و آفتهای تنیده شده با فرهنگ مهدویت، یعنی فرقه ها و مدعیان دروغین مهدویت، به صورت سلسله وار تقدیم شما كاربران عزیز می شود. در مقالات گذشته چنانكه دیدیم دعاوی و هویت پاره ای از فرق یاد شده در ترازوی نقد فرو ریخت؛ اینك برآنیم تا مدعیات كذب و هویت پوچین برخی دیگر از این فرقه ها را بر آفتاب افكنیم؛ پس با ما همراه باشید.
فرقه جعفریه
فرقه جعفریه قایل بودند كه برادر امام حسن عسكری(ع) <جعفر بن علی> امام است و مهدویت او را باور كردند.1
این فرقه در چگونگی انتقال امامت از امام هادی(ع) به جعفر، برادر امام حسن عسكری(ع)، دچار اختلاف شدند و به چهار فرقه منشعب گردیدند:2
1- عده‌ای گفتند امام عسكری(ع) به شهادت رسید و پسری به جای نگذاشت، تا امامت را عهده‌دار شود؛ بنابراین تنها برادرش جعفر امام خواهد بود. این فرقه همچون فتحیه صحت حدیثی كه می‌گوید: امامت پس از امام حسن و امام حسین(ع) به دو برادر نمی‌رسد را پذیرفته بودند، ولی كاربرد آن را هنگامی می‌دانستند كه امام عسكری(ع) آشكارا از خود پسری به جای گذاشته باشد؛ چون امام عسكری(ع) بی‌آنكه آشكارا جانشینی معرفی كند از دنیا رفت، پس برادرش جعفر امام منصوص می‌باشد.
2- دومین فرقه وانمود می‌كردند كه امام یازدهم(ع) خود <جعفر> را براساس اصل بداء به جانشینی معرفی كرده است. به این معنی كه خداوند امامت را به امام عسكری(ع) سپرده بود؛ ولی پس از آن این حقیقت را روشن كرد كه امامت نباید به نسل امام عسكری(ع) برسد. رهبر این گروه یكی از كلامیون كوفی، معروف به <علی بن طحی> یا <طلحی فزاز> بود؛ كه مردم را به جانبداری از امامت جعفر تحریص می‌كرد.
3- عده‌ای نیز معتقد شدند كه امامت جعفر از جانب پدرش تعیین شده بود و امامت امام عسكری(ع) را فاقد اعتبار دانسته‌اند. این فرقه در زمان حیات امام عسكری(ع) وجود داشته‌اند و بعد از شهادت امام عسكری(ع) اقتدار بیشتری پیدا كردند. <علی بن احمد بشار> رهبر این فرقه بود.
4- گروه چهارم، معروف به نفیسیه معتقد بودند امام دهم(ع) پسر بزرگش محمد را وصی خود تعیین كرده است. چون محمد در زمان حیات پدر درگذشت، با دستور پدر، جعفر جانشین او شد و علم سری، سلاح‌های مورد نیاز جامعه و وصایت را به غلام جوان و مورد اعتماد خویش، به نام نفیس، سپرد و به او سفارش كرد كه آنان را پس از مرگ پدر به جعفر بدهد. جعفر خود مدعی شد كه امامت از جانب برادرش به او رسیده است.
پی نوشت ها:
1. الغیبه، شیخ طوسی، صص 222 و 225.
2. تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم(عج)، جاسم حسین، صص 108 - 105.
نویسنده: محمد رضا نصورى
فرآوردی: شکوری_کارشناس گروه دین و اندیشه تبیان
