زندگی بخشی قیام مهدوی
نهم ربیع الاول سرآغاز امامت امام عصر (ع) و نویدبخش بهاری بیخزان برای جهان و جهانیان است. بهاری که جانهای فسرده آدمیان را حیاتی تازه میبخشد و سرزمینهای خسته از کفر و بیعدالتی را سرشار از طراوت و نشاط میکند. همزمانی بهار طبیعت با این سرآغاز خجسته بشارت دهنده سالی پر خیر و برکت برای همه منتظران منجی عالم بشریت است. با امید به آن که خداوند متعال امسال را سال ظهور آن حضرت قرار دهد و با ظهور حضرتش بساط همه تیرگیها، تباهیها و تاریکیها را از زمین برچیند. با تبریک فرا رسیدن یک هزار و یکصد و شصت و هشتمین سال امامت آخرین حجت الهی، توجه شما را به مقالهای که به همین مناسبت تهیه شده است جلب میکنیم.
هر سال با رسیدن بهار جهان آماده استقبال از رستاخیز طبیعت می شود. زمین و زمان گوش به زنگ اسرافیل بهارند، تا در صور خود بدمد و با دمیدنش زمین مرده دگربار زندگی و طراوت یابد؛ درختان به شکوفه بنشینند و انواع گل و ریحان در دشت و دمن برویند.
به دلیل شباهت های زیادی که میان بهار رستاخیز طبیعت (و قیامت) رستاخیز انسان ها وجود دارد، در قرآن کریم و کلمات معصومان: بارها از زنده شدن جهان طبیعت در بهار، هم به عنوان دلیل و شاهد و هم به عنوان تذکار و اندرز نسبت به زنده شدن انسان ها در روز قیامت یاد شده است.
از جمله در یکی از آیات کریمه قرآن می خوانیم:
خدا همان کسی است که بادها را روانه می کند؛ پس [بادها] ابری را برمی انگیزند، و [ما] آن را به سوی سرزمینی مرده راندیم، و آن زمین را بدان [وسیله]، پس از مرگش زندگی بخشیدیم، رستاخیز [نیز] چنین است.( فاطر(35) آیه 9)
اما بهار یادآور رستاخیز دیگری نیز هست. رستاخیزی که هیچ کمتر از قیامت کبرا نیست و در شکوه و عظمت هیچ از زنده شدن مردگان در روز حساب کم ندارد. آری، این رستاخیز چیزی جز رویداد عظیم ظهور نیست. رویدادی که هم نجاتبخش است و هم حیاتبخش؛ هم به انسان ها زندگی دوباره می بخشد و هم به جهان طبیعت. از این رو جا دارد که در آستانه بهار طبیعت، یادی از بهار جان ها داشته باشیم. همو که در زیارت حضرتش خطاب به ایشان می گوییم:
سلام بر بهار مردمان و خرمی بخش روزگاران.1
زندگی بخشی قیام مهدوی در آیات و روایات
بسیاری از روایات به زنده شدن انسان و جهان در پرتو انوار حیاتبخش نهضت مهدوی بشارت داده و این موضوع را یکی از ویژگی های بارز این نهضت برشمرده اند، که در اینجا به برخی از آنها اشاره می کنیم:1. در روایتی که از محمدباقر(ع) نقل شده، آن حضرت پس از اشاره به آیه شریفه:
بدانید که خدا زمین را پس از مرگش زنده می گرداند. به راستی آیات [خود] را برای شما روشن گردانیده ایم، باشد که بیندیشید. (حدید(57) آیه 17)
می فرماید: منظور از مردن زمین، کفر ورزیدن اهل آن است و کافر مرده است، پس خداوند آن را به [ظهور حضرت] قائم(ع) زنده خواهد کرد. پس او در زمین عدالت می ورزد، زمین را زنده می سازد و اهل آن را پس از مرگشان زنده می کند.2
بخشی از مقاله ابراهیم شفیعی سروستانی
گروه دین و اندیشه تبیان
1. مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج99، ص101؛ قمی، عباس، مفاتیح الجنان، زیارت حضرت صاحب الأمر به نقل از سیدبن طاووس؛ أَلسّلام علی ربیع الأنام و نضره الأیّام.
2. حسینی بحرانی، سیدهاشم، سیمای حضرت مهدی(ع) در قرآن، ترجمه سید مهدی حائری قزوینی، ص377؛ همچنین ر.ک: صدوق، محمد بن علی بن حسین، کمال الدین و تمام النعمه، ج2، ص668. طوسی، محمد بن حسن، کتاب الغیبه، ص110؛ یعنی بموتها کفر أهلها والکافر میّتٌ، فیحییها الله بالقائم(ع) فیعدل فیها فیحیی الأرض و یحیی أهلها بعد موتهم.
