حالت انتظار

در دل خود كشیده ام نقش جمال یار را

پیشه خود نموده ام حالت انتظار را

ریخته دام و دانه شه از خط و خال خویشتن

صید نموده مرغ دل برده از او قرار را

سوزم وسازم از غمش روز و شبان بخون دل

تا كه مگر ببینم آن طرّه مشكبار را

دولت وصل او اگر یك شبی آیدم بكف

شرح فراق كی توان داد یك از هزار را

چشم امید دوختن در ره وصل تا بكی

برده شرار هجر او از كفم اختیار را

ای مه برج معدلت پرده زچهره برفكن

شوی زچشم عاشقان زآب كرم غبار را

سوختگان خویش را كن نظر عنایتی

مرهمی از كرم بنه این دل داغدار را

حیران را ز جلوه ای از رخ خویش مات كن

تا رهد از خودی خود ترك كند دیار را