روحانی شهید محمدمهدی گدازگر

سال ها از عروج خونین پرستوهای مهاجر می گذرد. آنان که جام شهادت را از ساقی آن، در بزم حضور گرفتند و جرعه نوش آن شهد گوارا شدند. آنان به هوای کوی جانان، از «صفا»ی جان تا «مروه» مراد را با پای سر دویدند و از زمزم ایمان سیراب شدند. سخن در وصف یکی از وارثان هدایت و سیادت انبیا است.

آری؛ سخن از شهید «محمدمهدی گدازگر» است او که بیمار عشق بود و شفایش، «شهادت» بود. او در سومین روز ازشهریور ماه 1342 در خانواده ای مذهبی و با اصالت در شهرستان بابل، چشم به جهان هستی گشود. دوران کودکی را تحت حمایت و سرپرستی والدین مهربانش گذراند، سپس راهی مدرسه شد تا پله های رشد و معرفت را گذرانده، بتواند منشاء خدمت به جامعه شود.

تحصیلات کلاسیک را تا پایان مقطع دبیرستان با موفقیت پشت سر نهاد. پس از این مرحله، قلب محمدمهدی که به عشق مولایش مهدی -عجل الله تعالی فرجه- زنده شده بود، دیگر آرام و قرار نداشت. در نیمه های شب زمزمه عارفانه اش این بود که در جمع سربازان امام زمان -عجل الله تعالی فرجه- قرارگیرد.

آری، او با همین اندیشه برگرفته از معرفت عاشقانه به مولایش مهدی -عجل الله تعالی فرجه- راهی اردوگاه سربازان آن حضرت شد و تحصیلات حوزوی را در مدرسه علمیه «بهشت» آغاز نمود. بعد از مدتی جهت ادامه تحصیل به شهر مقدس قم هجرت کرده، تحصیلاتش را تا اتمام کتاب شریف «لمعه» ادامه داد. هدفش از طلبگی آمادگی برای جانفشانی در رکاب مولایش مهدی بود. او سپیده وصال را در یک قدمی خود می دانست و آن قدم را می خواست با «شهادت» بردارد و شهادت گلی است که در دل هر کس نمی روید؛ چراکه هنر مردان خدا است. با شروع جنگ تحمیلی همراه با قافله اصحاب عاشورایی امام زمان -عجل الله تعالی فرجه- قدم درمیدان های شرافت و ایثار نهاد. او درمدت دو ماه، پنج مرتبه در جایگاه نیروی رزمی- تبلیغی و آرپی جی زن به جبهه حق بر ضد باطل اعزام شد. سرانجام این سرباز فداکار و عاشق امام زمان -عجل الله تعالی فرجه- در 7/12/1364 در منطقه «فاو» شربت شیرین شهادت نوشید و به آرزوی دیرینه اش رسید. «روحش شاد و راهش پررهرو باد

گلبرگی از وصیت نامه

«كُلُّكُم‌ْ قُولُوا یاحُسَیْن‌» سلام‌ بر تو ای‌ سرور آزادگان‌ و سلام‌ بر نهمین‌ ذریّه‌ات، مهدی‌ -روحی‌ و ارواح‌ العالمین‌ له‌ الفداء- و سلام‌ بر مادرت‌ فاطمه-سلام الله علیها- كه‌ امید زیارت‌ او دارم‌ و سلام‌ بر امام‌ امت‌ و آقایم‌ كه‌ جانم‌ فدای‌ او باد و آخرین‌ سلام‌ من‌ بر امت‌ شهیدپرور. وصیت ما: اول‌؛ وحدت‌ را از یاد نبرید كه‌ علت‌ تمام‌ پیروزی ها است‌. به‌ قول‌ خداوند: اِنَّمَا الْمُؤمِنُون‌َ اِخْوَه‌. به‌ نظر من ‌دو چیز عامل‌ پیروزی‌ شما ملت‌ است‌: 1ـ جدا نشدن‌ از رهنمودهای‌ قرآن‌. 2ـ جدا نشدن‌ از روحانیت‌ اصیل‌ِ حسین ‌دوست‌.

تنظیم برای تبیان گروه حوزه علمیه

منبع سایت جلوه ایثار