قصیده علویه از آیت الله سیدعباس حسینی كاشانی
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : چهارشنبه 1389/04/30
قصيده علويه
برگزيده از ديوان علامه سید عباس كاشاني
| علی ای حقيقت حـق، تو چه مظهرى خدا را |
| كــه نـموده اى منور جلـوات انبياء را |
| تــو ولـى كبـريائى تو وصىّ مصطفائى |
| تــو امـام ومقتدائى تو عظيم العظمائى |
| تــو مليـك اقتدارى تو امير كامكارى |
| تـو مدينـه وقـارى تـو بخلق پبيشوائى |
| تـو ذخيـره جهانـى تو مدار آسـمانى |
| قمـر تـمام بـدرى تو اميـن الامنائى |
| تـو زعيـم كـائناتى تـو شفيع سيئاتى |
| بـه جميع ما سوى الله تو ولـى ومقتدائى |
| تو مدارى تو مـديرى به صف مصاف شيرى |
| تو هـژبرى ودليـرى، تـو خديو ما سوائى |
| تو اميـر ملك وامكان تو روان جان قرآن |
| تو سپهر عِزّ ومـجدى يـم رحمت وعطائى |
| تو كه كاشف الهمومى تو كه دافع الغمومى |
| تو سفينــه نـجاتى دُر بـحر اصطفائى |
| تو همه صفا ونـورى تو كليم كوه طورى |
| ز تو مـوقع مناجات نيايــدم صـدائى |
| تو اميـر مـمكناتى تــو دهنده براتى |
| ز جحيم ونار سوزان همه را ، دهى رهايى |
| تو به مرسليـن معينـى، به كلام حق مبينى |
| تــو أميـر مؤمنينـى تو على مرتضائى |
| تــو دليــل انبيـائى تو أميـن أوليائى |
| بتـو اِنّمّاسـت أفسـر مه برج ارتضائى |
| بتـو مسنــد خلافـت بگرفت فّر وزينت |
| تــو مدينـه علـومى شه ملـك لافتائى |
| توئى آن كـه در معـارك، به شدائـد ومهالك |
| سر سركشـان فكنـدى بِه حُسام جانگُزائى |
| ملكوت دولـت حــق همه در يد تو باشد |
| به اريكــه خلافــت، به جلال چون در آئى |
| ز شكوه دولـت خـود همه كائنات حيران |
| چه كنـى ز سطوت خود جلوات كبـريائى |
| اگـرت خـداى دانـم تو بـخشم اندرآئى |
| وگـرت جـدا بدانـم سِپُـرم ره خطائى |
| چـه خـداى برگزيدت ز مشيمه قـداست |
| به تـو مي كنـد مباهـات كه تو فخر اصفيايى |
| مـه آسـمـان رفعـت ثـمر رياض جنت |
| تـو و مسجـد وشهادت، من وعشق و پارسائى |
| على اى نتيجــه ديـن ثـمر رياض ياسين |
| تـو مُـرادِ هــل اَتائى گـل باغ طاوهائى |
| كه به جز تو مي دهـد شير بــه قاتـل ستمگر |
| كه بخور غذاى خود را تو كـه ميهمان مائى |
| به جز از على كه باشد گـه رزمگـاه وهيجا |
| دل خصم او بلــرزد ز شكــوه مرتضائى |
| به جز از على كـه باشد كه سه روز روزه اَش را |
| بكند به آب افطـار و رسـد بـه هـل اَتائى |
| به جز از على كه كـرده به سه شب به خلق ايثار |
| به سه كس غذا رساند نـخورد خودش غذائى |
| به جز از على كه بخشد به نـماز خاتـم خـود |
| بـه فقيـر دردمندى بــه اسيـر بينــوائى |
| به جز از على كـه آيد به خرابـه هـا نشينـد |
| به گـروه مستمندان نگـرد ز غـم زدائــى |
| به جز از على كـه آيد به ســراى بيـوه زنـها |
| به تنور ، نـان ببندد بــه دو چشم بربكـائى |
| به جز از على كه آيد بـه سـراغ دردمنــدان |
| كند از طريق رأفـت بــه گـلويشان دوايـى |
| كه به جز على به معراج ز شـرف بسر نـهد تـاج |
| ره اوست خير منهاج دل او دل خـــدائــى |
| برو اى فقيـر مضطر به سوى على بزن در |
| و بگير هر چه خواهى كـه تـو در خـط خـدائى |
| به يقيـن بدان كـه مـولا خط أو خط خدايست |
| چو زدى تو چنگ خود را به على ، دهـد رهائى |
| ز عـذاب قبـر و بـرزخ وعـذاب نـار و دوزخ |
| بنمايـدد تـو را شـاد و رهى تــو از عنـائى |
| تو أيـا گـداى مـحتاج بگـذار بر سرت تاج |
| كـه ز يك چنيـن امامى تو نـموده اى گدائى |
| برهان تـو ايـن و آن را و بچسـب حبـل مولا |
| به يقيـن تـو رستگـارى به زميـن وهـم سمائى |
| ملـكــا بـزرگـوارا ملكــوت اقتــدارا |
| تـو و لطـف بيحسابـت مـن و طبـع نـارسائى |
| تـو كجـا و نظمى از من بـه مديح چـون تو مولا |
| تـو ز من قبـول فـرما كـه منم تـو را فدائى |
| مـن ونظمكى مشـوش، تو و لطف و جود و بخشش |
| بپـذيـر ايـن چكـامه ز فقيـــر بيـنـوائى |
| نظـرى بـه حــال زارم كـه ز پـا فتاده ام من |
| سـر خـوان تـو نشستم كه خـورم از آن غذائى |
| نـه منـم ز خوان جودت متنعّـم و نـمك خـوار |
| هـمه ريـزه خوار خوانت ز زميـنـى وسـمـائى |
| منم آن حقيـر كـاشا، نـى دلشكـسته ی تـو |
| كـه بـه سفـره نوالـت شــده ام پى گـدائى |
| ز تو سرخوش است عباس كه دهى به طبع او پاس |
| بـه مديـح ذات پاكـت كـه موفقش نـمائى |
| بـودش كـلام مـوزون همگى چو دُرّ مكنون |
| زثناى آل عصمت چه كند سخن سرائى |
| چو به كـف گـرفت خامه بنويسد اين چكـامه |
| ز سـروش غيـب آمـد سخنـان مـرحبائى |
