چند طنز کوتاه از کیومرث منشی زاده:

حکیم طنز آور

- لذتی که در خواندن هست در نوشتن نیست.

تعریف علمی: نوشتن, انتقامی است که نویسنده از خواننده می گیرد. و گرنه آدمیزاد چرا باید روزها و ماه ها و سال ها عمر عزیز خویش را برای تلف کردن وقت عزیز دیگران تلف کند؟

ارشاد العوام: اگر زیاد نوشتن دلیل زیاد فهمیدن بود , خودکار , می شد فهیم الملک. در حالی که همه می دانند نویسنده ی فهمیده ,می شود مطیع الدوله.

نتیجه ی گیاه شناسی: کسانی که زیاد می نویسند نه خوانندگان گرامی را دوست می دارند نه درخت ها را.

نتیجه ی ریاضیدر سلسله ی G.G.S:کسی که زیاد می نویسد ثابت می کند که کم می خواند.

نتیجه ی غیر اخلاقی:نویسندگان از خواندن نفرت دارند: زیرا وقتی را که می شود صرف خواندن کرد صرف نوشتن می کنند.

-  بدبختی، گربه ی سیاهی است که اگر از در بیرونش کنی خودش را از سر دیوار توی خانه می اندازد. و خوب دیگر مگر تا کجا می شود دیوارها را بالا برد؟

- یکی گفته بود: پسر من شعری گفته است بهتر از شعر سعدی.

_گفتند:چه گفته است پسرت؟ جواب داد: پسرم گفته است:

سرو قدی میان انجمنی / به که هشتاد سرو در چمنی

گفتند مگر سعدی چه گفته است؟

_گفت:سعدی گفته:

سرو قدی میان انجمنی / به که هفتاد سرو در چمنی

گفتند : و فرض که اقا زاده به شعر سعدی ناخنک هم نزده باشد بفرمایید کجای شعر ایشان بر شعر سعدی رجحان دارد؟

_پدر مهربان با دلخوری گفت : آخر من به شماها که رجحان هشتاد بر هفتاد را درک نمی کنید چه بگویم!!!!!

تهیه و تنظیم برای تبیان : مهسا رضایی – ادبیات