احسان حدادی قهرمان پرتاپ دیسک جهان از اهداف خود می‌گوید:
با ویكتور به قهرمانی جهان و المپیك می‌رسم
اگر سرنوشت من هم مانند حسام می‌شود، دنبال كار دیگری می‌روم
احسان حدادی نخستین دوومیدانی‌كار ایرانی بود كه در جهان به مدال طلا دست یافت، او اكنون می‌خواهد به عنوان اولین دوومیدانی‌كار ایرانی ركورد پرتاب دیسك آسیا را به نام خود ثبت كند. او می‌خواهد همیشه نخستین باشد.
به گزارش ایسنا، سال 2004، سال درخشش احسان حدادی، پرتابگر دیسك كشورمان بود. جوان 19 ساله‌ای كه به سرعت به ركوردهای ایران نزدیك می‌شد، در ابتدای امر مدال طلای آسیا را در رده‌ی جوانان به خود اختصاص داد و پس از آن در میان مدعیان جهان در كشور ایتالیا به مدال طلای پرتاب دیسك جهان رسید. بدین ترتیب حدادی با كسب دو مدال با ارزش طلا در رده‌ی جوانان، وارد مرحله‌ی بزرگسالان و رقابت با دیسك دو كیلویی شد. وی در این مرحله نخستین پرتابگر ایرانی بود كه در كشور دیسك را بیشتر از 60 متر و در یك مسابقه‌ی رسمی پرتاب می‌كرد. وی پس از این آمادگی در بازی‌های همبستگی كشورهای اسلامی به مدال برنز رسید و پس از آن در چند مسابقه‌ی ملی و بین‌المللی نتایج خوبی را به دست آورد. او پس از این كه نتوانست ركورد ورودی به مسابقات جهانی را كسب كند (تنها هفت سانتی‌متر اختلاف داشت)، اینك به مدال طلای بزرگسالان آسیا و ركورد جدید آسیا می‌اندیشد.
احسان حدادی قهرمان پرتاب دیسك جهان با حضور در محل خبرگزاری ایسنا، از نحوه‌ی تمرینات خود طی ماه‌های گذشته، میزان آمادگی‌اش پیش از مسابقات قهرمانی آسیا و پیش‌بینی‌اش از آینده گفت.
وی با اشاره به تمرینات طاقت فرسایی كه پس از مسابقات جوانان جهان شروع كرده افزود: آذرماه سال گذشته، اولین تمرین من پس از مسابقات جهانی بود كه در بندرعباس انجام شد. این دوره‌ی تمرینی كه آغاز تمرینات من با دیسك دو كیلویی بود، بسیار سخت بود. پس از آن به بوشهر و اهواز رفتیم و در ماه‌های آخر سال گذشته، خود را به شرایط آمادگی برای مسابقات همبستگی كشورهای اسلامی رساندم. در عربستان تنها با یك بدشانسی به مدال برنز رسیدم.
حدادی ادامه داد: در طول ماه‌های اخیر تمرینات بسیار خوبی را به خصوص در بلاروس داشتم. در این كشور همه چیز برای قهرمان پروری آماده است. حتی در مسابقات بین‌المللی بلاروس به قدری آماده بودم كه فكر می‌كردم به ركوردی حدود 65 متر برسم، اما در مسابقه به ركورد 93/62 متر رسیدم. پس از آن در آخرین مراحل تمرینی به ساری رفتیم. البته ساری همیشه برای من خوش یمن بوده است. به طوری كه سال گذشته قبل از اعزام به مسابقات آسیایی در ساری تمرین می‌كردم. اكنون هم در تهران تمرین می‌كنم تا به مسابقات قهرمانی آسیا در كره برویم.
قهرمان پرتاب دیسك جوانان جهان هدف‌های اصلی خود را در سال جاری كسب ركورد ورودی مسابقات جهانی دوومیدانی و قهرمانی در آسیا دانست و گفت: متاسفانه نتوانستم ركورد ورودی جهان را كسب كنم و اكنون در انتظار مسابقات آسیایی هستم. مسابقات كره‌ی جنوبی اولین مسابقه‌ی رسمی من است كه به طور جدی در آن شركت می‌كنم و امیدوارم مدال طلا را به همراه ركورد آسیا به نام خود ثبت كنم. الان هم در شرایط بسیار خوبی قرار دارم.
اما نكته مهمی كه احسان حدادی از آن به عنوان یكی از مهم‌ترین عوامل پیشرفت خود نام می‌برد، مربی بلاروسی‌اش است. این دو ارتباط بسیار نزدیك و خوبی با یكدیگر دارند. وی در این رابطه می‌گوید: ما تا دیروز با هم قهر بودیم. آن هم به علت این است كه به حرف‌های من گوش نمی‌دهد. كمتر فرهنگ و آداب و رسوم ایران را رعایت می‌كند. یك بار با كفش میهمانی و شلوار و گرمكن ورزشی به خیابان می‌آید و بار دیگر با دمپایی هتل به كمیته‌ی ملی المپیك می‌رود. همیشه می‌خواهد به راحت‌ترین شكل ممكن زندگی كند كه در خیلی از مواقع این رفتار عرف نیست. اما مربی بسیار سخت‌گیر و خوبی است. شاید عباس صمیمی و علی شاهرخی تنها برای تمرینات سخت او طاقت كار با ویكتور را ندارند. اما من فكر می كنم با او به اهداف بلند خود دست پیدا می‌كنم.
قهرمان پرتاب دیسك جوانان آسیا در حالی كه از تمرینات سخت ویكتور می‌گفت افزود: در زمستان از ساعت 8 صبح تمرینات ما شروع می‌شود تا ساعت 11 ادامه دارد. بعد از آن از ساعت 5 بعد از ظهر تا ساعت 8 شب تمرین می‌كردیم. اگر به عنوانی دست پیدا كنم، بی‌تردید نتایج این تمرینات سخت و طاقت‌فرسا است.
احسان حدادی در پایان صحبت‌های خود تاكید ویژه‌ای به پیشكسوتان ورزشی دارد. وی در این رابطه می‌گوید: روز گذشته در مجموعه‌ی ورزشی انقلاب، سلمان حسام كه روزی در بازی‌های آسیایی به مدال برنز رسیده بود را دیدم. اكنون در حالی كه او پیر شده در فدراسیون دوومیدانی هیچ جایگاهی ندارد. حتی به عنوان یك مربی. اگر نتیجه‌ی كار من هم چنین می‌شود باید از الان به سراغ كار دیگری بروم. حداقل توقعی كه دارم این است كه او به عنوان یك مربی كنار من باشد. به قول حسام یك ورزشكار دو بار می‌میرد. یك بار زمانی كه عمرش به پایان می‌رسد و دیگر زمانی كه از ورزش جدا می‌شود.
