میراث تُرد لالجین

سفال، میراث تُرد لالجین است. شهری که شهرتش را مدیون خاک سرخ پربرکتی است که کوزه ها و گلدان های کنج خانه ما، از کوره های تند و گرمش بیرون آمده اند. با این حال، لالجین هم این روزها، سایه سنگین ورادات چینی را بر سر خود می بیند. سفال های بی رنگ و رویی که صنایع دستی ما را نشانه رفته اند و جا پایشان محکم تر از همیشه در بازارهای ایران به چشم می خورد.

امروز، به حیاط خانه که رفتید، گلدان هایتان را بشمارید. کنج پذیرایی خانه را یک بار دیگر نگاه کنید. در گنجه مادربزرگ را که باز کردید، نگاهی به کاسه های سبز و آبی سفالی اش بیندازید و فکر کنید که تا چند سال دیگر، جای تمام این سفال ها را ظرف های بی اعتباری پر کرده اند که تنها تفاوتشان با سفال های ایرانی، عرقی است که پای ساختشان ریخته نشده، و خاک رُسی که بوی گرم و آشنای همیشگی را نمی دهد. سفال های چینی را که دیدید، یادی هم از نان هایی بکنید که با تخته شدن در کارگاه های سفال ایرانی، از سفره سفالگران روستایی برداشته می شود...