سرو ادب
شد به دوش احمد آن رشك مَلك چون دعای مستجابی بر فَلك از رواق كعبــه بتــها در فكنـــد جمله را در پای پیغمبر فكـند چون ز عرش دوش احمد بازگشت بر دل پاک علی این راز گشت كز ادب كاری كه كردم دور بود پای من كتف رسول الله بســود شبنم از گلبرگ رخسارش چكیـد كو خزانش را بهار غم رسـید گفت با او ســـرو گلــــزار خـدا كی نهـال بوستان هــل اَتی در شـب معـراج چون بـالا شـدم تا به خلوتگاه او اَدنی شــدم از شكـــــــوه بارگاه كبریــا در تزلزل بـودم از سر تا به پا شوق قرب دوست بر جانم فتـاد لرزه ای بر چار اركانم فتـــاد دستی آمدهوش دوشم راسترد از ضمیرم وحشت آن حـال بود لذتی كانشب از آن دستم نمــود وز شراب دوستی مستـم نمود مدتی انـدر پـِیـَش بشتافتـــم در كف پای تـــو اكنــون یافتم ای به معــراج محبـت جای تــو عرش و كـرسی همـت والای تو نیست جانـی خالـی از تو یـــــا علـــــی كفر اگر نبود خـدایی یـــــا علـــــی |
عارف نیشابوری
گروه دین و اندیشه تبیان
