«تیم ملی فوتبال بانوان باید به بازی‌های آسیایی گوانگجو اعزام شود. این تاكید علی سعیدلو است». «این تیم ضعیف است، در گوانگجو كیسه بوكس سایر تیم‌ها می‌شود. به نظر می‌رسد فدراسیون هم مخالف است.»

این شرح حال فوتبال بانوان ایران است. همان فوتبالی كه نوپا بود و می‌خواستند با برنامه‌ریزی مدون آن را در آسیا به سرعت رشد دهند. همان تیمی كه هیچ وقت معلوم نشد بازیكنانش فوتبالی هستند یا فوتسالی. همان تیمی كه مدت‌هاست منتظر گوشه چشمی از مسوولان فدراسیون است تا دوباره جان بگیرد و روح تازه‌ای در آن دمیده شود.

پس از كسب نتایج ضعیف تیم‌ملی فوتبال بانوان در رقابت‌های مقدماتی جام ملت‌های آسیا در تایلند بود كه مسوولان فدراسیون وادار شدند حتی برای مدت كوتاهی دست از تیم‌های مردان بردارند و برای زمان اندكی وقت و تمركز خود را به تیم‌ ملی زنان اختصاص دهند.

بعد از این مسابقات فدراسیون تصمیم گرفت برای فوتبالی كه اعتقاد داشت بازیكنان با استعدادی دارد، مربی خارجی بزرگ جذب كند تا این تیم روند بهتر و رو به رشدی را پیش بگیرد. امروز ماه‌هاست كه از تصمیم فدراسیون فوتبال برای جذب مربی خارجی بزرگ می‌گذرد ولی گویا این تصمیم فقط در حد حرف بوده و هیچ ضمانت اجرایی نداشته است.

در این میان تنها این كودك نونهال است كه بیشترین ضرر را متحمل شده چرا كه فدراسیون فوتبال كودك خود را به دست فراموشی سپرده و هیچ بهایی برای رشد فرزند خود نمی‌پردازد تا جایی كه اخیرا معاونت بانوان سازمان تربیت بدنی با تاكید علی سعیدلو دست به كار شده تا تیم‌های فوتبال بانوان را از بند تعطیلی رها و راهی بازی‌های آسیایی گوانگجو كند.

این تصمیم اگرچه در ابتدا خوشحال كننده به نظر می‌رسد ولی با توجه به سیاست‌های كمیته ملی المپیك در بازی‌های آسیایی شدنی نیست.

دبیركل كمیته ملی پارالمپیك در این باره به ایسنا می‌گوید: "چشم مردم در بازی‌های آسیایی به مدال است."

این در حالی است كه مرضیه اكبرآبادی اعتقاد دارد كه این تیم برای ثبت شرایطش در مسابقات برون مرزی اعزام می‌شود و ما به هیچ عنوان از آنها نتیجه نمی‌خواهیم.

معاون بانوان سازمان تربیت بدنی به ایسنا می‌گوید: "وقتی غول‌های فوتبال دنیا هستند ما دیگر به دنبال قهرمانی نیستیم."

"تیم ملی فوتبال بانوان ضعیف است" این جمله‌ای است كه بهرام افشارزاده از فریده شجاعی نقل می‌كند و تصریح می‌كند: "این تیم می‌رود و كیسه بوكس سایر تیم‌ها می‌شود. به نظر من خود فدراسیون هم مشتاق نیست."

دبیركل كمیته ملی المپیك در حالی این اظهارات را بیان می‌كند كه مسوول كمیته بانوان فدراسیون فوتبال تمایل زیادی به اعزام بانوان دارد.

وی یادآوری می‌كند: "سه سال پیش گفته بودیم اگر روی این تیم برنامه‌ریزی شود می‌تواند مدال بگیرد ولی اكنون با این شرایط نه."

شجاعی اعتقاد دارد كه برای آماده سازی تیم ملی فوتبال بانوان دیر نشده و اصلا شرایط همین است و نمی‌توان كاری كرد: "ما سعی می‌كنیم تیم را تا حد قابل قبولی برسانیم."

اصلا معلوم نیست كه سرانجام این تیم چه خواهد شد. اعزام شدن یا نشدن این تیم فعلا مانند توپی است كه از سازمان به فدراسیون و از آنجا به كمیته المپیك پاس داده می‌شود. مشخص نیست كه شوت آخر راهی دروازه می‌شود یا نه؟!

در این بین نكته قابل توجه نحوه برخورد سازمان تربیت بدنی و كمیته ملی المپیك است.

اكبرآبادی، افشارزاده را محكوم بر تعلل می‌كند در حالی كه دبیركل كمیته المپیك به فكر نتیجه كار است.

معاون بانوان سازمان می‌گوید: "از اسفندماه سال گذشته بارها و بارها به كمیته المپیك گفتیم كه تیم باید اعزام شود. افشارزاده تعلل كرده، ولی علی آبادی با حسن نیت همه مسایل را پیگیر بوده است."

وی اعتقاد دارد: "وقتی دربحث بانوان موضوع به افشارزاده می‌رسد متوقف می‌شود، او می‌خواهد از هر چیزی برای توجیه كردن استفاده كند."

اكبرآبادی تاكید دارد كه فدراسیون موظف است برنامه سازمان را پیاده كند:" مگر تیم ملی فوتسال بانوان در بازی‌های چهار جانبه روسیه چهارم نشد، مبنای كار ما فقط قهرمانی نست. در بحث توسعه هدف‌گذاری مهم است نه صرفا مقام."

در طرف دیگر افشارزاده می‌گوید:"ما دلمان می‌خواهد تیم‌های باكیفیت را روانه مسابقات كنیم. در رقابت‌هایی در سطح آسیایی كمیت مهم نیست. هر چقدر كیفیت بالا برود شانس مدال هم بیشتر می‌شود."

او اعتقاد دارد درست نیست كه كاروان 60 هزار نفره را با هزینه زیاد به گوانگجو اعزام كنیم، اما مدال‌های كمتری نسبت به دوحه بگیریم.

معلوم نیست در فاصله 139 روز تا بازی‌های آسیایی آیا تیم ملی فوتبال بانوان بعد از مدت‌ها دوباره تشكیل می‌شود یا نه؟ آیا گوانگجو میدان خوبی برای تثبیت شرایط بانوان خواهد بود یا خیر؟ آیا بهتر نیست شرایط حضور بانوان در میدان دیگری تثبیت شود؟ حال باید دید تاكید سازمان نتیجه می‌دهد یا سیاست كمیته؟!

تنظیم برای تبیان: رضا سیگاری