حالا نوبت «ستاره‌کشی» است

یادداشتی از بنفشه رافعی مجری رادیو و تلویزیون

قبل از هر چیز تعریف‌مان را از واژه ستاره در این یادداشت یکی می‌کنیم؛ «ستاره» به معنای آنکه قابلیت ستاره شدن را در حوزه فرهنگ و هنر و یا در کار اجرا و در رسانه‌ای مانند رادیو یا تلویزیون دارد وگرنه در جایی که هر کس بتواند چند کلمه‌ای، هر چند دست و پاشکسته صحبت کند یا به قول قدیمی‌ها ته صدایی داشته باشد، خوش ظاهر باشد یا نباشد، یا حتی اگر اندک ذوقی هم نداشته باشد، یا بدتر از آن سرسوزن هوشی، در جایگاه مجری قرار می‌گیرد؛ ستاره پنداشته شدن توهم بسیار آسانی است.

حال آنکه ستاره ها به خاطر تفاوتشان، خاص بودنشان و به واسطه داشتن توان افزونشان از طرف مخاطب به عنوان ستاره پذیرفته می شوند و اگر مخاطب مداری را فراموش نکنند از یک ابزار صرف رسانه ای به یک هنرمند کارآمد و قابل احترام تبدیل می شوند.

در یک رسانه پیشرفته، ابزار به کمک مجری قابل می‌آید تا از او یک ستاره بسازد. تمام نیازها اعم از روحی، عاطفی یا هنری و امکانات فنی در دسترس او قرار می گیرد و عجیب نیست اگر کسی با شصت یا هفتاد درصد توانمندی و انرژی به سطح قابل قبول و ایده آل نود، صد یا حتی بالاتر برسد. اما در رسانه ای که هنوز پاسخ درستی برای این سؤال که «چرا ستاره ای درخشید!» وجود ندارد و درک صحیحی از ارتباط روانشناسانه با مخاطب دیده نمی شود، ستاره شدن مشکل است. ضمن اینکه در بالا بردن ظرفیت‌ها برای پذیرفتن ستاره‌ها ابهام و تردید دیده می شود.

اینجاست که مجری با توان هفتاد، هشتاد درصدی یا بالاتر به کمک تمام ضربه ها و صدماتی که به او وارد می شود، به یک هنرمند منفعل، منزوی و افسرده بدل می گردد.

حال به فرض ستاره شدن احتمالی، با وجود ضعف مدیریت سیستماتیک و متأسفانه خودتخریبی های شدید داخل رسانه ای، تعداد اندکی که به زحمت و با صرف هزینه های بسیار، ستاره شده اند، راه افول اجباری را در پیش می گیرند.

با این اوصاف باید گفت بعد از واژه‌های تلخ «عاشق کشی»، «نخبه کشی» و ... «ستاره کشی» هم جایگاه ویژه‌ای دارد!